Polisacharydy stanowią ważną klasę biopolimerów, połączonych wiązaniami glikozydowymi, które występują we wszystkich żywych organizmach. Ze względu na zróżnicowaną strukturę oraz właściwości są one interesującym źródłem materiałów, które mogą być wykorzystane w wielu dziedzinach nauki oraz przemysłu. Polisacharydy są biokompatybilne, nietoksyczne, biodegradowalne oraz powszechnie dostępne. Przykładem takiego polisacharydu jest skrobia. Stanowi ona niejednorodny chemicznie związek, składający się z nierozgałęzionej amylozy oraz rozgałęzionej amylopektyny[1].
Cząsteczka skrobi ulega licznym modyfikacjom. Najbardziej popularnym rodzajem modyfikacji chemicznej jest reakcja utleniania, polegająca na utlenieniu pierwszorzędowych oraz drugorzędowych grup hydroksylowych w jednostkach glukozowych. W wyniku selektywnego utleniania skrobi nadjodanem sodu, dochodzi do rozszczepienia wiązania
C2-C3 i utworzenia dwóch grup aldehydowych[2].
Skrobia dialdehydowa została otrzymana przez utlenianie skrobi ziemniaczanej oraz kukurydzianej roztworem nadjodanu sodu. Strukturę i morfologię otrzymanych związków scharakteryzowano za pomocą spektroskopii ATR-FTIR, analizy rentgenograficznej oraz skaningowej mikroskopii elektronowej. Określono również zawartość grup aldehydowych, fotostabilność otrzymanych związków oraz charakter powierzchni otrzymanych materiałów przed i po procesie naświetlania.
Projekt został sfinansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki przyznanych na podstawie decyzji numer 2014/15/D/NZ7/01805.
[1]. R. F. Tester, J. Karkalas, X. Qi Journal of Cereal Science 2014, 39, 151-165;
[2]. J. Skopinska-Wisniewska, K. Wegrzynowska-Drzymalska, A. Bajek, M. Maj, A. Sionkowska Journal of Materials Science: Materials in Medicine 2016, 27, 1-10
