Terminu „zapalenie rdzenia i nerwów wzrokowych” ([NMO, neuro-myelitis optica], choroba Devica) użyli po raz pierwszy w roku 1894 Eugène Devic i Fernand Gault. Jest to rzadka choroba (ok. 1% zachorowań na choroby demielinizacyjne ośrodkowego ukła-du nerwowego), w której proces autoimmunologiczny powodu-je zapalenie rdzenia kręgowego i nerwów wzrokowych, a w konsekwencji — ich demielinizację. Zespół Devica jest często mylony z początkowym okresem stwardnienia rozsianego, jednak wymaga odmiennego leczenia.
Głównymi objawami NMO są niedowłady kończyn, zaburzenia czucia, dysfunkcja neurogenna pęcherza moczowego i zaburzenia widzenia aż do utraty wzroku. Mediana wieku zachorowania na NMO przypada na 39. rok życia, 85% chorych to kobiety. Rokowanie może być niepomyślne, dlatego istotne znaczenie mają decyzje terapeutyczne podjęte na wczesnym etapie choroby.
Współwystępowanie objawów zapalenia nerwów wzrokowych i zapalenia rdzenia kręgowego opisywano długo przed doniesieniami Devica i Gaulta. Kamieniem milowym w historii NMO stało się odkrycie przeciwciał przeciw akwaporynie 4. Kolejny etap to rozwój badań nad przeciwciałami antyMOG. Nadal istnieją jednak postacie NMO, w których nie stwierdza się obecności żadnego z powyższych przeciwciał. W niniejszym artykule przeglądowym przedstawiono w skrócie historię neuromyelitis optica, ze szczególnym uwzględnieniem wkładu badaczy polskich
