Na zespół przewlekłej obturacyjnej choroby płuc
(POChP) składają się przewlekłe zapalenie oskrzeli
(PZO), rozstrzenie oskrzeli, rozedma i odwracalne
zmiany w drogach oddechowych, które tworzą
swoiste połączenia u poszczególnych chorych. Chorzy
w podeszłym wieku są narażeni na ryzyko zachorowania
na POChP i jej składowe — rozedmę, PZO
i rozstrzenie oskrzeli. Zakażenia bakteryjne i wirusowe
odgrywają rolę w zaostrzeniach POChP i w zaostrzeniach
PZO bez cech POChP. Chorzy w podeszłym
wieku podczas epizodów zaostrzeń POChP
i PZO są narażeni na ryzyko działania opornych bakterii,
do których należą często stwierdzane w zaostrzeniach
POChP i PZO między innymi Haemophilus
influenzae, Moraxella catarrhalis i Streptococcus
pneumoniae. Rzadziej spotykane niejelitowe bakterie
Gram-ujemne, w tym Pseudomonas aeruginosa,
bakterie Gram-dodatnie, w tym Staphylococcus aureus,
i szczepy niegruźliczych mykobakterii są częściej
stwierdzane w zaostrzeniach POChP/PZO
u chorych w podeszłym wieku z częstymi epizodami
PZO lub u pacjentów z rozstrzeniami oskrzeli. Wytyczne
dotyczące leczenia antybiotykami w zależności
od stopnia ryzyka wydają się użyteczne w przypadku
ropnych zaostrzeń POChP i w zaostrzeniach
PZO. Wytyczne te nie zostały prospektywnie potwierdzone
dla ogólnej populacji ani w odniesieniu do
grupy osób w podeszłym wieku. Posługując się stratyfikacją
ryzyka dla chorych w podeszłym wieku, antybiotyki
pierwszego rzutu (np. amoksycylina, ampicylina,
piwampicylina, trimetoprim/sulfametoksazol
i doksycyklina) z bardziej ograniczonym spektrum
antybakteryjnym stosuje się u chorych, u których
prawdopodobieństwo stwierdzenia w czasie
zaostrzeń POChP/PZO opornych bakterii jest mniejsze.
Antybiotyki drugiego rzutu (np. amoksycylina/
/kwas klawulanowy, cefalosporyny II lub III generacji
i fluorochinolony stosowane w zakażeniach układu
oddechowego) o szerszym spektrum działania są
zarezerwowane dla chorych z istotnymi czynnikami
ryzyka zakażenia opornymi drobnoustrojami i tych
pacjentów, u których początkowe leczenie antybiotykami
się nie powiodło.
Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (1), 1–1
