Hipotonia śróddializacyjna stanowi częste powikłanie
dializoterapii wpływające istotnie na rokowanie pacjentów
leczonych hemodializami. Prezentowany przypadek
kliniczny opisuje pacjenta z częstymi epizodami
hipotonii śróddializacyjnej wynikającymi zarówno
z braku współpracy chorego (istotne klinicznie przewadnianie
w okresie między dializami), miażdżycy,
jak i niedostatecznej reakcji na stymulację autonomicznego
układu nerwowego prowadzącej do braku
odpowiedzi hemodynamicznej na spadek ciśnienia
krwi. Zastosowane działania terapeutyczne: edukacja chorego, zmniejszenie temperatury płynu dializacyjnego
do 36oC, profilowanie stężenia sodu (od 146
do 133 mmol/l) i ultrafiltracji oraz dializowanie
w rytmie 4 razy w tygodniu przyniosły znaczną poprawę
kliniczną pomimo niepełnej, ale lepszej niż
na początku leczenia, współpracy chorego.
Ze względu na wieloczynnikowość problemu hipotonii
śróddializacyjnej leczenie pacjentów cierpiących
na to powikłanie musi być wielotorowe, a warunkiem
jego powodzenia jest współpraca chorych
z zespołem leczącym
