WSTĘP. Celem pracy była długoterminowa ocena śmiertelności oraz jej zmian w czasie wśród 1075 pacjentów chorych na cukrzycę typu 1 (początek choroby < 18 rż., chorzy zdiagnozowani w latach 1965-1979), którzy znajdują się w rejestrze obejmującym populację Allegheny County. Ocenę przeprowadzono dnia 1 stycznia 1999 roku.
MATERIAŁ I METODY. W badaniu określano śmiertelność w zależności od płci i rasy na osoborok obserwacji. Obliczono również standaryzowane wskaźniki śmiertelności. Stosowano analizę przeżycia oraz model ryzyka proporcjonalnego Coxa. Trendy czasowe oceniono, dzieląc badaną populację na 3 grupy w zależności od roku, w którym postawiono diagnozę cukrzycy (1965-1969, 1970-1974, 1975-1979).
WYNIKI. Oceniano przeżycie w 972 przypadkach do dnia 1 stycznia 1999 roku (stopień potwierdzenia 90,4%). Średni czas trwania cukrzycy wynosił 25,2 ± 5,8 (SD) roku. W całej grupie badanej zmarło 170 osób. Wskaźnik śmiertelności wynosił 627 na 100 000 osobolat (95% CI: 532-728), a standaryzowany wskaźnik śmiertelności - 519 (440-602). Analiza czasu przeżycia metodą Kaplana-Meiera wykazała następujące kumulacyjne wskaźniki przeżycia: 98% po 10 latach, 92,1% po 20 latach i 79,6% po 30 latach trwania cukrzycy. Stwierdzono istotną poprawę wskaźnika przeżycia (za pomocą testu log-rank) w grupie chorych, u których cukrzycę rozpoznano w latach 1965-1969 w porównaniu z grupą chorych zdiagnozowanych pomiędzy rokiem 1975 a 1979
(p = 0,03). Śmiertelność była wyższa u pacjentów pochodzenia afrykańskiego niż u chorych rasy białej, nie obserwowano natomiast różnic między płciami. Poprawa stwierdzana w ostatnich latach dotyczyła obu grup etnicznych i obu płci.
WNIOSKI. Obserwowano poprawę długoterminowego przeżycia w grupie, w której diagnozę postawiono w ostatnich latach. Poprawa ta wiąże się z wprowadzeniem oznaczania HbA1c, domowych pomiarów glikemii oraz z poprawą leczenia nadciśnienia tętniczego w latach 80.OBJECTIVES. To investigate long-term mortality and
its temporal trends as of 1 January 1999 among
the 1,075 patients with type 1 diabetes (onset age
< 18 years, diagnosed between 1965 and 1979)
who comprise the Allegheny County population-
-based registry.
RESEARCH DESIGN AND METHODS. Overall, sex- and
race-specific mortality rates per person-year of follow-
up were determined. Standardized mortality
ratios were also calculated. Survival analyses and
Cox proportional hazard model were also used. Temporal
trends were examined by dividing the cohort
into three groups by year of diagnosis (1965–1969,
1970–1974, and 1975–1979).
RESULTS. Living status of 972 cases was ascertained
as of January 1, 1999 (ascertainment rate
90.4%). The mean duration of diabetes was 25.2
65.8 (SD) years. Overall, 170 deaths were observed. The crude mortality rate was 627 per 100,000 person-
years (95% CI 532–728) and standardized mortality
ratio was 519 (440–602). Life-table analyses
by the Kaplan-Meier method indicated cumulative
survival rates of 98.0% at 10 years, 92.1% at 20
years, and 79.6% at 30 years duration of diabetes.
There was a significant improvement in the survival
rate between the cohort diagnosed during
1965–1969 and that diagnosed during 1975–1979
by the log-rank test (P = 0.03). Mortality was higher
in African-Americans than in Caucasians, but
there were no differences seen by sex. The improvement
in recent years was seen in both ethnic groups
and sexes.
CONCLUSIONS. An improvement in long-term survival
was observed in the more re-cently diagnosed
cohort. This improvement is consistent with the
introduction of HbA1 testing, home blood glucose
monitoring, and improved blood pressure therapy
in the 1980s
