WSTĘP. Badanie The Appropriate Blood Pressure Control in Diabetes (ABCD) jest prospektywnym, randomizowanym, prowadzonym metodą ślepej próby badaniem klinicznym, w którym porównywano wpływ intensywnej i umiarkowanej kontroli ciśnienia tętniczego krwi na występowanie i progresję powikłań cukrzycy typu 2. W niniejszym artykule omawiane są wyniki trwającej 5,3 roku obserwacji 470 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym oraz wpływ intensywnego i umiarkowanego leczenia nisoldypiną w porównaniu z enalaprylem, stosowanym jako lek pierwszego wyboru w celu obniżenia ciśnienia tętniczego
w nefropatii, retinopatii i w neuropatii.
MATERIAŁ I METODY. 470 pacjentów, u których stwierdzono nadciśnienie tętnicze definiowane jako ciśnienie rozkurczowe o wartości wyjściowej przekraczającej 90 mm Hg, przydzielono losowo do grupy, w której nadciśnienie tętnicze leczono intensywnie, a celem terapii było osiągnięcie wartości ciśnienia rozkurczowego na poziomie 75 mm Hg albo do grupy, w której celem leczenia było uzyskanie wartości ciśnienia rozkurczowego w granicach 80–89 mm Hg.
WYNIKI. W grupie leczonej intensywnie uzyskano średnią wartość ciśnienia tętniczego na poziomie 132/78 mm Hg, a w grupie leczonej w sposób konwencjonalny — 138/86 mm Hg. W ciągu 5 lat obserwacji nie stwierdzono różnic w odniesieniu do klirensu kreatyniny pomiędzy obiema grupami, a także pomiędzy grupą leczoną enalaprylem a grupą otrzymującą nisoldypinę. Po pierwszym roku leczenia hipotensyjnego klirens kreatyniny ustabilizował się zarówno u chorych leczonych intensywnie, jak
i u chorych leczonych w sposób konwencjonalny,
u których na początku badania stwierdzono prawidłowe wydalanie albumin z moczem lub mikroalbuminurię. Natomiast w wypadku badanych, u których występowała jawna albuminuria, obserwowano stałe obniżanie klirensu kreatyniny o 5–6 ml/min/1,73/m2 na rok przez cały czas trwania badania, niezależnie od tego, czy byli leczeni w sposób intensywny czy konwencjonalny. Nie stwierdzono też różnic pomiędzy sposobami leczenia w odniesieniu do osób,
u których nastąpiła progresja z fazy normoalbuminurii do mikroalbumunurii (25% w grupie leczonej intensywnie vs 18% w grupie leczonej konwencjonalnie, p = 0,20) lub z fazy mikroalbuminurii do jawnej albuminurii (16% w grupie leczonej intensywnie vs 23% w grupie leczonej konwencjonalnie, p = 0,28). Wśród chorych leczonych intensywnie częstość zgonów była mniejsza (5,5 % vs 10,7%, p = 0,037). W ciągu 5 lat obserwacji nie stwierdzono różnic w progresji retinopatii cukrzycowej i neuropatii pomiędzy obiema grupami. Ponadto nie wykazano różnic we wpływie na retinopatię ani neuropatię pomiędzy pacjentami leczonymi nisoldypiną
a chorymi otrzymującymi enalapryl.
WNIOSKI. Obniżenie ciśnienia tętniczego do wartości 138/86 lub 132/78 mm Hg za pomocą nisoldypiny lub enalaprylu wpływało na stabilizację funkcjonowanie nerek u chorych na nadciśnienie tętnicze
i cukrzycę typu 2, u których nie stwierdzano jawnej albuminurii podczas 5-letniej obserwacji. Bardziej intensywne leczenie nadciśnienia tętniczego powodowało zmniejszenie całkowitej śmiertelności.OBJEVTIVE. The Appropriate Blood Pressure Control
in Diabetes (ABCD) Trial is a prospective randomized
blinded clinical trial that compares the effects
of intensive versus moderate blood pressure control
on the incidence and progression of type 2 diabetic
complications. The current article discusses the
results of 5.3 years of follow-up of 470 patients with
hypertension and evaluates the effects of intensive
and moderate blood pressure therapy using nisoldipine
versus enalapril as the initial antihypertensive
medication for nephropathy, retinopathy, and
neuropathy.
RESEARCH DESIGN AND METHODS. The 470 hypertensive
subjects, defined as having a baseline diastolic
blood pressure of l 90 mmHg, were randomized
to intensive blood pressure control (diastolic
blood pressure goal of 75 mmHg) versus moderate
blood pressure control (diastolic blood pressure goal
of 80–89 mmHg).
RESULTS. The mean blood pressure achieved was
132/78 mmHg in the intensive group and 138/86
mmHg in the moderate control group. During the
5-year follow-up period, no difference was observed
between intensive versus moderate blood
pressure control and those randomized to nisoldipine
versus enalapril with regard to the change in
creatinine clearance. After the first year of antihypertensive
treatment, creatinine clearance stabilized
in both the intensive and moderate blood pressure
control groups in those patients with baseline
normo- or microalbuminuria. In contrast, patients
starting with overt albuminuria demonstrated
a steady decline in creatinine clearance of 5–6 ml ·
min–1 · 1.73 m–2 per year throughout the follow-up
period whether they were on intensive or moderate
therapy. There was also no difference between
the interventions with regard to individuals progressing
from normoalbuminuria to microalbuminuria
(25% intensive therapy vs. 18% moderate
therapy, P = 0.20) or microalbuminuria to overt
albuminuria (16% intensive therapy vs. 23% moderate
therapy, P = 0.28). Intensive therapy demonstrated
a lower overall incidence of deaths, 5.5 vs.
10.7%, P = 0.037. Over a 5-year follow-up period,
there was no difference between the intensive and moderate groups with regard to the progression of
diabetic retinopathy and neuropathy. In addition, the
use of nisoldipine versus enalapril had no differential
effect on diabetic retinopathy and neuropathy.
CONCLUSIONS. Blood pressure control of 138/86 or
132/78 mmHg with either nisoldipine or enalapril as
the initial antihypertensive medication appeared to
stabilize renal function in hypertensive type 2 diabetic
patients without overt albuminuria over
a 5-year period. The more intensive blood pressure
control decreased all-cause mortality
