WSTĘP. Tiazolidinediony (TZD) to grupa leków zwiększających wrażliwość na insulinę, które stosuje się w leczeniu cukrzycy typu 2. Działają one także przeciwmiażdżycowo. Celem badania było wyjaśnienie zależności między przeciwmiażdżycowym a przeciwcukrzycowym działaniem pioglitazonu, leku z grupy TZD, u chorych na cukrzycę typu 2.
MATERIAŁ I METODY. W badaniu wzięło udział 136 chorych na cukrzycę typu 2 narodowości japońskiej. Uczestników podzielono na 2 grupy: chorych leczonych pioglitazonem w dawce 30 mg na dobę przez 3 miesiące (n = 70) oraz pacjentów niepoddanych leczeniu (grupę kontrolną, n = 66). Podczas badania kontrolowano zmiany metabolizmu
glikolipidów, stężenia w osoczu białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein), leptyny i adiponektyny oraz prędkość fali tętna (PWV, pulse-wave velocity), aby przeanalizować zależność między przeciwmiażdżycowym a przeciwcukrzycowym działaniem
pioglitazonu.
WYNIKI. U osób leczonych pioglitazonem stwierdzono istotne obniżenie hiperglikemii, hiperinsulinemii i stężenia HbA1c oraz wzrost stężenia adiponektyny w osoczu w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,01). Ponadto, odnotowano istotne obniżenie
stężenia CRP i PWV (p < 0,01). Przeciwmiażdżycowe działanie pioglitazonu zaobserwowano zarówno u pacjentów, u których nie uzyskano poprawy wyrównania cukrzycy, a redukcja stężenia HbA1c wynosiła poniżej 1% (n = 30) (nonresponders, osoby niepodatne na leczenie), jak i u chorych z dobrą odpowiedzią na terapię (responders, osoby podatne na leczenie), u których redukcja stężenia HbA1c przekraczała 1% (n = 40). Stosując model ANCOVA wykazano, że leczenie pioglitazonem wiązało się z niskimi wartościami
CRP i PWV, niezależnie od zmian parametrów związanych z metabolizmem glukozy.
WNIOSKI. W omawianym badaniu po raz pierwszy przedstawiono przeciwmiażdżycowe działanie pioglitazonu zarówno u chorych podatnych, jak i niepodatnych na przeciwcukrzycowe działanie leku. Wyniki badania sugerują, że pioglitazon może wywierać efekt przeciwmiażdżycowy
niezależnie od wpływu na glikemię.INTRODUCTION. Thiazolidinediones (TZD), a class of
insulin-sensitizing agents used clinically to treat type 2
diabetes, are also antiatherogenic. This study was
designed to elucidate the relationship between the
antiatherogenic and antidiabetic effects of pioglitazone,
a TZD, in type diabetic patients.
MATERIAL AND METHODS. A total of 136 Japanese
type 2 diabetic patients were included and divided
into two groups: the pioglitazone-treated group
(30 mg daily 3 months) (n = 70) and the untreated
control group (n = 66). The changes in glycolipid
metabolism as well as plasma high-sensitivity C-reactive
protein (CRP), leptin, adiponectin, and pulse
wave velocity (PWV) were monitored to analyze the
relationship between the antiatherogenic and antidiabetic
effects of pioglitazone.
RESULTS. The pioglitazone treatment significantly
reduced hyperglycemia, hyperinsulinemia, and HbA1c
levels and increased plasma adiponectin concentrations
relative to the control group (P < 0.01). It also
significantly decreased CRP and PWV (P < 0.01). The
antiatherogenic effect was observed in both the nonresponders
showing < 1% of reduction in HbA1c
(n = 30) and responders showing > 1% of reduction
(n = 40). ANCOVA revealed that treatment with
pioglitazone was associated with a low CRP and
PWV, independent of the changes in parameters
related to glucose metabolism.
CONCLUSIONS. This study represents the first demonstration
of the antiatherogenic effect of pioglitazone
in both nonresponders and responders with
respect to its antidiabetic effect and suggests that
pioglitazone can exert its antiatherogenic effect independently
of its antidiabetic effect
