Prezentowane badanie przeprowadzono w celu
sprawdzenia hipotezy, zgodnie z którą ryzyko rozwoju
cukrzycy typu 2 zmniejsza się wraz z redukcją
masy ciała i otyłości brzusznej. Do badania Diabetes
Prevention Program (DPP) włączono osoby, u których
rozpoznawano upośledzoną tolerancję glukozy,
i zakwalifikowano je do grup otrzymujących placebo
lub metforminę albo wprowadzono tylko modyfikację
stylu życia. U uczestników badania określono
wzrost, masę ciała oraz zmierzono tkankę tłuszczową
na poziomie L2-L3 i L4-L5 za pomocą tomografii
komputerowej na początku badania oraz po roku. Zastosowano modele proporcjonalnego ryzyka Coxa
w celu oceny, zależnie od płci, wpływu zmiany tych
parametrów w ciągu roku na rozwój cukrzycy
w okresie dalszej obserwacji, którą prowadzono
u 758 osób. Modyfikacja stylu życia doprowadziła
do redukcji trzewnej tkanki tłuszczowej na poziomie
L2-L3 (mężczyźni: -24,3%; kobiety: -18,2%) oraz
na poziomie L4-L5 (mężczyźni: -22,4%, kobiety:
-17,8%), tkanki tłuszczowej podskórnej na poziomie
L2-L3 (mężczyźni: -15,7%, kobiety: -11,4%) i L4-L5
(mężczyźni: -16,7%, kobiety: -11,9%), do zmniejszenia
masy ciała (mężczyźni: -8,2%, kobiety: -7,8%),
wskaźnika masy ciała (mężczyźni: -8,2%, kobiety:
-7,8%) oraz obwodu talii (mężczyźni: -7,5%, kobiety
-6,1%). W grupie otrzymującej metforminę zaobserwowano
redukcję masy ciała (-2,9%) i obniżenie
wskaźnika masy ciała (-2,9%) u mężczyzn oraz
zmniejszenie ilości podskórnej tkanki tłuszczowej
(-3,6% na poziomie L2-L3 i -4,7% na poziomie L4-L5), masy ciała (-3,3%), wskaźnika masy ciała
(-3,3%) oraz obwodu talii (-2,8%) u kobiet. Zmniejszenie
ryzyka rozwoju cukrzycy poprzez zmianę stylu życia wiązało się z redukcją masy ciała, wskaźnika
masy ciała oraz rozkładu tkanki tłuszczowej po
skorygowaniu względem wieku oraz pochodzenia
etnicznego (ustalano je na podstawie informacji uzyskanej
od uczestników). Zmniejszenie ryzyka rozwoju
cukrzycy poprzez zmianę stylu życia może nastąpić
zarówno poprzez wpływ na całą tkankę tłuszczową,
jak i brzuszną tkankę tłuszczową; wpływ metforminy
wydawał się niezależny od zmian tkanki tłuszczowej.The researchers conducted this study to test the
hypothesis that risk of type 2 diabetes is less following
reductions in body size and central adiposity.
The Diabetes Prevention Program (DPP) recruited and
randomized individuals with impaired glucose tolerance
to treatment with placebo, metformin, or lifestyle
modification. Height, weight, waist circumference,
and subcutaneous and visceral fat at L2-L3
and L4-L5 by computed tomography were measured
at baseline and at 1 year. Cox proportional hazards
models assessed by sex the effect of change
in these variables over the 1st year of intervention
upon development of diabetes over subsequent follow-
up in a subset of 758 participants. Lifestyle reduced
visceral fat at L2-L3 (men -24.3%, women
-18.2%) and at L4-L5 (men -22.4%, women -17.8%),
subcutaneous fat at L2-L3 (men -15.7%, women
-11.4%) and at L4-L5 (men -16.7%, women -11.9%),
weight (men –8.2%, women –7.8%), BMI (men -8.2%,
women -7.8%), and waist circumference (men
-7.5%, women -6.1%). Metformin reduced weight
(-2.9%) and BMI (-2.9%) in men and subcutaneous
fat (-3.6% at L2-L3 and -4.7% at L4-L5), weight
(-3.3%), BMI (-3.3%), and waist circumference
(-2.8%) in women. Decreased diabetes risk by lifestyle
intervention was associated with reductions of
body weight, BMI, and central body fat distribution
after adjustment for age and self-reported ethnicity.
Reduced diabetes risk with lifestyle intervention
may have been through effects upon both overall
body fat and central body fat but with metformin
appeared to be independent of body fat
