WSTĘP. Celem niniejszej pracy była ocena wyrównania
metabolicznego u chorych na cukrzycę typu 1 i typu 2,
leczonych intensywną insulinoterapią, z zastosowaniem
długodziałającego analogu insuliny detemir.
MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano
17 chorych na cukrzycę typu 1 i 11 chorych na cukrzycę
typu 2, u których podstawowym leczeniem
była dotychczas intensywna insulinoterapia, oparta
głównie na insulinie NPH w skojarzeniu z szybkodziałającymi
analogami insuliny (86%). W ramach
intensyfikacji leczenia insulinę podstawową zastąpiono
insuliną detemir. Po obserwacji trwającej 3-6
miesięcy oceniano wpływ zmiany terapii na glikemię
na czczo, glikemię poposiłkową, stężenie HbA1c,
incydenty hipoglikemii, masę ciała. Do oceny statystycznej
używano testu McNemary (p*) oraz testu T
dla prób powiązanych (p**).
WYNIKI. Oceniając glikemię na czczo w całej badanej
grupie chorych na cukrzycę typu 1 i typu 2, u 36%
uzyskano znamienną statystycznie (p* < 0,013) znaczącą
poprawę stężenia glukozy na czczo. Wiązało
się to z 25-procentowym (p* < 0,039) zwiększeniem
stabilności glikemii na czczo. Zastosowanie analogu
długodziałającego detemir jako insuliny stanowiącej
bazę łącznie z analogami szybkodziałającymi (86%) w ramach intensywnej insulinoterapii przyczyniło
się do wzrostu o 32% (p* < 0,039) liczby chorych
z prawidłową glikemią poposiłkową. Skutkiem
lepszego wyrównania metabolicznego cukrzycy
w całej badanej grupie było znamienne statystycznie
obniżenie o 1,7% (p** < 0,001) stężenia HbA1c.
Zastosowanie insuliny detemir doprowadziło do
17-procentowej redukcji odsetka chorych z incydentami
hipoglikemii, w tym również epizodami hipoglikemii
nocnych. U prawie 1/3 pacjentów zarówno
z cukrzycą typu 1, jak i typu 2 doszło do zmniejszenia
masy ciała.
WNIOSKI. W wyniku zastosowania długodziałającego
analogu insuliny detemir uzyskano poprawę wyrównania
metabolicznego cukrzycy wyrażającą się:
obniżeniem glikemii na czczo i normalizacją glikemii
poposiłkowych, obniżeniem stężenia HbA1c,
zmniejszeniem częstości incydentów hipoglikemii,
a także redukcją masy ciała.BACKGROUND. The aim of this work is to estimate
the metabolic homeostasis in cases of type 1 and
type 2 diabetes, treated with intensive insulinotherapy,
with the use of detemir - a long acting analogue
of insulin.
MATERIAL AND METHODS. The research included 17
patients with type 1 diabetes and 11 patients with
type 2 diabetes. These patients were so far treated with intensive insulinotherapy, using NPH insulin and
short acting analogues of insulin (86%). In order to
intensify the treatment basic insulin was supplanted
with detemir insulin. After 3-6 months of observation
the influence of the change in therapy was
evaluated. The evaluation included fasting plasma
glucose concentration, post-prandial glucose concentration,
HbA1c concentration, number of hypoglycemia
incidences, body weight. The statistic assessment
was performed with the use of the McNemara test
(p*) and the T test for associated samples (p**).
RESULTS. In the group, 36% of case showed a statistically
significant (p* < 0.013) decrease in FPG followed
by a 25% (p < 0.039) improvement in FPG
stability. Using detemir as the basic insulin together
with short acting analogues (86%) in intensive insulinotherapy,
caused a 32% (p* < 0.039) increase in
the number of patients with normal post-prandial
glucouse concentration. Resulting from better metabolic
homeostasis in the whole research group,
there was a statistically significant decrease of HbA1c
by 1.7% (p** < 0.001). The use of detemir led to
a 17% reduction in the number of hypoglycemia incidences,
including night hypoglycemia. One third of
patients in the whole group reduced body weight.
CONCLUSIONS. The use of detemir led to an improvment
in metabolic homeostasis, manifesting in:
decrese in FPG and regulation of post-prandial glycemia,
lower HbA1c concentration, lower of hypoglycemia
incidences and decrease in body weight
