Niniejszy artykuł stanowi przegląd literatury anglojęzycznej
dotyczącej terapii hipotensyjnej u pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc. W pracy omówiono mechanizm działania poszczególnych grup leków hipotensyjnych: diuretyków, antagonistów
wapnia, inhibitorów konwertazy angiotensyny, antagonistów
receptora angiotensyny II, β-adrenolityków, α-adrenolityków i innych. Ponadto omówiono próby i badania kliniczne oraz zaproponowano algorytm postępowania u chorych z nadciśnieniem tętniczym i chorobami płuc ze szczególnym podkreśleniem
znaczenia indywidualizacji terapii. Niestety, dotychczas nie sformułowano zasad EBM (evidence-based medicine), według których możliwy byłby dobór terapii u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i współistniejącą chorobą płuc. Brakuje też dużych
randomizowanych badań klinicznych oceniających i porównujących wpływ leczenia hipotensyjnego w tej grupie chorych. Pomimo nowych wytycznych raport JNC VII nie odnosi się do tej grupy pacjentów,
mimo że często te dwa schorzenia występują jednocześnie. W Polsce zjawisko współistnienia obu chorób dotyczy ponad pół miliona osób.
Wiele leków hipotensyjnych obecnie stosowanych powszechnie może mieć negatywny wpływ na funkcjonowanie drzewa oskrzelowego. Na przykład leki β-adrenolityczne mogą wywołać bronchokonstrykcję (receptory β2 dominują w mięśniówce gładkiej dróg oddechowych). Inhibitory konwertazy angiotensyny często wywołują kaszel, zaostrzają lub wywołują astmę. Objawy te nie występują w przypadku terapii antagonistami receptora angiotensyny II. Zatem nie
wszystkie grupy leków hipotensyjnych są jednakowo bezpieczne w terapii pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i chorobami obturacyjnymi płuc. Na podstawie przedstawionego przeglądu literatury można wnioskować, że lekami pierwszego rzutu w tej grupie pacjentów, w zależności od towarzyszących powikłań sercowo-
naczyniowych, powinni być antagoniści wapnia lub antagoniści receptora angiotensyny II.This article presents a review of English-language literature
pertaining to drug therapy for systemic high blood pressure in
patients with pulmonary diseases. The concomitant presence of arterial hypertension and chronic airway obstruction (asthma or COPD) is not unusual. Hypertension is the most
common comorbid disease in COPD patients. The antihypertensive
agents reviewed include: diuretics, calcium antagonists, angiotensin-converting enzyme inhibitors, angiotensin II receptor antagonists, β-adrenergic blocking agents, α-blockers and other classes. A wide variety of antihypertensive drugs with different mechanism of action is now available.
Many antihypertensive drugs can affect airway function, the treatment of hypertension in patients with airway dysfunction is complex. For example, β-adrenergic blocking agents can cause bronchoconstriction, because β2-receptors are widely distributed in airway smooth muscles. Beta-blockers can cause severe bronchoconstriction even in subjects with mild asthma. Angiotensin-converting enzyme inhibitors may
cause cough and excerbate or even induce asthma; however angiotensin II type I antagonists do not cause caugh. So it seems that not all antihypertensive drugs are equally safe in patients with systemic arterial hypertension and concurrent
airway dysfunction. Based on the reviewed literature, we suggest
that calcium blockers or angiotensin II receptor antagonists are the first choice drugs for these patients
