Introduction of tyrosine kinase inhibitors (TKI) in chronic myelogenous leukemia (CML) hassignificantly improved prognosis. Unfortunately, upon the introduction of TKI treatment, cases oftreatment failure and numerous side effects have been raported. In this paper we present a caseof a patient diagnosed with CML whose treatment was initiated prior to introduction of TKI.Initially, the patient received hydroxyurea and interferon. First-line TKI treatment — imatinib— proved to be ineffective. After 6 months of treatment a minimal cytogenetic response (75% ofPhiladelphia+ [Ph+] cells) was achieved. After 12 months of treatment, no cytogenetic response to imatinib (100% Ph+ cells) was observed. 2nd-line treatment with dasatinib was included.Despite the efficacy of the treatment (the desired levels of cytogenetic and molecular remission wereachieved), the treatment was discontinued due to complications. After 6 days of treatment pleuraleffusion has been reported. Which after discontinuation of therapy and conservative treatment.Relapse of effusion was observed after 6 years of therapy. The presence of fluid in the pleuralcavity was accompanied by extensive infiltration with inflammatory cells. As a next time therapynilotinib was started. Symptoms of intolerance, which were observed initially, spontaneously resolved.Complete cytogenetic remission and a higher molecular response (MR4.5) were achieved.The patient remains under observation.Wprowadzenie do terapii przewlekłej białaczki szpikowej (CML) inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) znacznie poprawiło rokowanie pacjentów z rozpoznaniem tej choroby. Niestety, wraz z wprowadzeniem leczenia TKI odnotowano przypadki niepowodzeń terapii i liczne działania niepożądane. W pracy opisano przypadek chorego z rozpoznaniem CML w fazie przewlekłej, u którego leczenie rozpoczęto przed wprowadzeniem do terapii TKI. Początkowo chory otrzymywał hydroksymocznik i interferon α. Leczenie pierwszej linii za pomocą TKI — imatynibu — okazało się nieskuteczne. Po 6 miesiącach leczenia uzyskano minimalną odpowiedź cytogenetyczną (75% komórek Filadelfia- -dodatnich [Ph+]), po 12 miesiącach stwierdzono brak odpowiedzi cytogenetycznej na imatynib (100% komórek Ph+). Włączono leczenie drugiej linii dazatynibem. Mimo skuteczności stosowanego leczenia (uzyskano pożądane poziomy remisji cytogenetycznej i molekularnej) przerwano je z powodu powikłań. Po 6 dniach stwierdzono u chorego wysięk opłucnowy. Zmiany ustąpiły po odstawieniu leku i leczeniu zachowawczym. Nawrót wysięku stwierdzono po 6 latach terapii. Obecności płynu w jamach opłucnowych towarzyszyły rozległe nacieki z komórek zapalnych. W kolejnym etapie rozpoczęto leczenie nilotynibem. Początkowo obserwowane objawy nietolerancji ustąpiły. W badaniach kontrolnych utrzymują się całkowita remisja cytogenetyczna oraz większa odpowiedź molekularna (MR4,5). Pacjent pozostaje pod kontrolą
