Starzenie się społeczeństwa i udoskonalanie metod leczniczych powoduje, że przewlekła niewydolność
serca stanowi coraz częstszy problem kliniczny. Udokumentowanym czynnikiem rozwoju
chorób układu sercowo-naczyniowego jest otyłość. Można przypuszczać, że nadmierna
masa ciała u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca pogarsza rokowanie. W wielu
badaniach epidemiologicznych nie potwierdzono tego przypuszczenia, sugerując istnienie tak
zwanego paradoksu otyłości.
Wyróżnia się tkanki tłuszczowe brunatną i białą. Biała tkanka tłuszczowa pełni funkcje
magazynujące oraz posiada zdolności endokrynne. Brunatna tkanka tłuszczowa występuje
u wszystkich nowo narodzonych ssaków, w tym u człowieka. Jej podstawową funkcją jest
produkcja ciepła na drodze bezdrżeniowej termogenezy.
Termin adiposopatia określa patologiczny stan tkanki tłuszczowej powstały w przebiegu przewlekłego
dodatniego bilansu energetycznego i objawia się zaburzeniami funkcji tkanki. Obserwuje
się przede wszystkim wzrost produkcji adipokin przez adipocyty, nasilenia chemotaksji
komórek układu odpornościowego do tkanki tłuszczowej, prowadzący do rozwoju przewlekłego
procesu zapalnego w obrębie tkanki. Ponadto zjawiskiem towarzyszącym rozwijającej się adiposopatii
jest hiperleptynemia z ośrodkową opornością oraz spadek produkcji adiponektyny
przez adipocyty.
W niniejszej pracy przedstawiono zarys metabolizmu tkanki tłuszczowej w warunkach fizjologicznych,
podstawowe nieprawidłowości tego metabolizmu w przebiegu przewlekłego dodatniego
bilansu energetycznego oraz u osób z niewydolnością serca. Obecnie nie poznano dokładnie
mechanizmu tak zwanego paradoksu otyłości w niewydolności serca. (Folia Cardiologica
Excerpta 2010; 5, 4: 232-241
