Obecnie wiadomo, że miażdżyca jest chorobą o podłożu zapalnym. Długo brakowało jednoznacznego
dowodu na istotny wpływ zapalenia na rozwój miażdżycy. Uzyskano go dzięki nowemu zwierzęcemu modelowi
miażdżycy - myszy, u której zastosowano technikę celowania genowego (apoE-knockout mice).
Kluczowym etapem rozwoju miażdżycy jest prezentacja limfocytom T antygenu przez komórki dendrytyczne.
Antygenem tym może być fragment "strawionej" przez makrofag, utlenionej lipoproteiny o małej dogęstości
(LDL), białko szoku cieplnego 60 (HSP60), β2 glikoproteina I lub fragmenty antygenów bakteryjnych.
W wyniku oddziaływania tych komórek następuje odpowiedź immunologiczna typu T helper 1
(komórkowa) lub typu T helper 2 (humoralna). Obecnie uważa się, że odpowiedź typu Th1 i jej mediatory:
interferon γ, czynnik martwicy nowotworów α, interleukina 1, interleukina 12 oraz interleukina 18
działają przyspieszająco na rozwój miażdżycy, podczas gdy odpowiedź typu Th2 i jej mediatory: interleukina
4, interleukina 5, interleukina 10 oraz interleukina 13 hamują rozwój miażdżycy.
Koncepcja miażdżycy jako zapalenia ukształtowała się dopiero w ostatnich latach, lecz obecnie jej wartość
jest niekwestionowana, co wiąże się z określonymi konsekwencjami terapeutycznymi. W ostatnich
latach oczywiste stało się więc, że szlak produktów 5-lipooksygenazy może odgrywać istotną rolę patogenezie
miażdżycy. Zaczęto rozważać leki przeciwleukotrienowe jako potencjalną terapię miażdżycy.
W niniejszej pracy omówiono wyniki badań własnych przeprowadzonych na eksperymentalnym modelu
miażdżycy: myszach z podwójnie wyłączonymi genami dla apolipoproteiny E oraz dla receptora LDL.
Wykazano, że inhibitory białka aktywującego 5-lipooksygenazę (FLAP) oraz bloker receptora dla leukotrienów
cysteinylowych zmniejszają miażdżycę u zmienionych genetycznie myszy.Although atherosclerosis was previously thought to be primarily a degenerative disease, it is now well ascertained
that its pathogenesis is inflammatory. This review describes the history of the new atherogenetic concept, including
the pivotal role of apoE-knockout mice in understanding the inflammatory background of atherosclerosis.
The pivotal stage of atherogenesis is antigen presentation by macrophages to T lymphocytes. This antigen
could be a fragment of oxidized LDL"digested" by macrophage, heat shock protein 60, β2 glycoprotein I,
or fragments of bacterial antigens. During interaction between these cells, an immunological response of
type T helper 1 (cellular) or T helper 2 (humoral) arises. Th1 response and its mediators: (IFN-γ, TNF-α,
interleukin 1, interleukin 12, and interleukin 18) increase atherogenesis, whereas Th2 response and its
mediators: (interleukin 4, interleukin 5, and interleukin 10) decrease the development of atherosclerosis.
The concept of atherosclerosis as an inflammatory disease is quite fresh; however, it is already considered
an undisputable achievement of science, bringing particular therapeutic consequences.
Since inflammation plays an important role in atherogenesis, during recent years it has become apparent
that the 5-lipoxygenase (5-LO) pathway may play an important role in modifying the pathogenesis of
atherosclerosis. These data raised the possibility that antileukotriene drugs may be an effective treatment
regimen in atherosclerosis. In fact, we have found that among apoE and LDLR-double knockout mice the
inhibition of FLAP, as well as cysteinyl leukotriene receptor blockade, was able to significantly prevent the
development of atherosclerosis in gene-targeted mice
