Niewydolność serca jest jedną z głównych przyczyn zachorowalności i umieralności z powodów
sercowo-naczyniowych, a częstość jej występowania wzrasta. Patofizjologia niewydolności serca
jest wieloczynnikowa; w ostatnich badaniach sugerowano, że aldosteron znacząco oraz niezależnie
wpływa na rozwój tej choroby. Nowe dowody sugerują, że aldosteron wywiera także
działanie niezależne od nerek. Łączy się on z receptorem dla mineralokortykoidów, bezpośrednio
działając na mięsień sercowy oraz na naczynia, wywołując szkodliwe procesy, takie jak
hipertrofia, martwica, włóknienie oraz zaburzenia czynności śródbłonka. Potwierdzono wpływ
wszystkich tych procesów na patofizjologię niewydolności serca. Czynniki będące antagonistami
receptorów dla mineralokortykoidów stały się więc nowym paradygmatem w terapii niewydolności
serca. Wyniki ostatnio przeprowadzonych badań potwierdziły korzystny wpływ, jaki
czynniki te wywierają na zachorowalność i umieralność u pacjentów z przewlekłą objawową
niewydolnością serca. (Folia Cardiologica Excerpta 2006; 1: 411-424
