Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) jest arytmią o złożonym podłożu patofizjologicznym.
Obecnie bada się skuteczność różnych algorytmów stymulacji antytachyarytmicznej u chorych
z nawracającym AF. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności leczenia stałą stymulacją
DDD(R) z funkcją przedsionkowej stymulacji antytachyarytmicznej i wpływu na częstość nawrotów
arytmii u chorych z nawracającym AF opornym na farmakoterapię.
Metody: W latach 2002-2004 do wszczepienia stymulatora dwujamowego typu DDD(R)
zakwalifikowano 19 osób (10 kobiet, 9 mężczyzn) w wieku 45-74 lat (śr. 64,2 ± 7,6 roku).
Wskazaniem do zabiegu był zespół tachykardia–bradykardia z nawracającym AF opornym na
farmakoterapię. U wszystkich pacjentów w ciągu ostatniego roku wystąpiły co najmniej
3 objawowe napady AF. Chorych obserwowano przez rok. Co 6 miesięcy w trakcie wizyty
ambulatoryjnej oceniano częstość napadów AF, liczbę hospitalizacji i pobytów na izbie przyjęć
z powodu arytmii oraz wykonywano rutynową kontrolę stymulatora z oceną: średniej częstości
rytmu wiodącego, częstości włączania się funkcji auto mode-switch i odsetka wystymulowanych
pobudzeń przedsionkowych. Ponadto każdy pacjent wyjściowo i po roku obserwacji wypełniał
kwestionariusz SF-36, w którym oceniano jakość życia; przeprowadzano też badanie
echokardiograficzne serca ze szczególnym uwzględnieniem wielkości przedsionków.
Wyniki: U 1 pacjentki po około miesięcznej obserwacji nastąpiło utrwalenie arytmii wymagające
przeprogramowania stymulatora na tryb pracy VVIR. U pozostałych osób uzyskano
skuteczną stymulację dwujamową. W ciągu rocznego okresu obserwacji w porównaniu
z analogicznym okresem poprzedzającym wszczepienie stymulatora zanotowano zmniejszenie
częstości hospitalizacji z powodu napadu AF z 3,9 do 0,4 (p = 0,005). Zmalała także częstość
zgłoszeń do umiarowienia napadów AF na izbie przyjęć z 2,1 do 0,8 (p = 0,05). Stwierdzono
średnio 95,7 ± 2,9% wystymulowanych pobudzeń przedsionkowych (overdrive). Średnia częstość włączania się funkcji auto mode-switch wynosiła 6,4% (1-50%; mediana
2%) w ciągu pierwszych 6 miesięcy obserwacji, a po roku zmniejszyła się do 2,5% (0-7%;
mediana 2%; NS). Liczba zdarzeń traktowanych jako napad AF wynosiła przez pierwsze
6 miesięcy średnio 483 zdarzenia/miesiąc (0,44-5761; mediana 31), a po roku od wszczepienia
- 84 zdarzenia/miesiąc (0-480; mediana 17; NS). W obserwacji półrocznej AF burden
wyniósł 1,92 dnia/miesiesiąc (od 7 h do 15 dni; mediana 14 h), a po kolejnych 6 miesiącach
zmniejszył się do 0,74 dnia/miesiąc (0-2,1 dnia; mediana 14 h; NS). Istotnie poprawiła się
również jakość życia chorych.
Wnioski: Stymulacja typu overdrive jest skuteczną metodą leczenia pacjentów z napadowym
AF opornym na farmakoterapię i typowymi wskazaniami do wszczepienia układu stymulującego
serce. Jest dobrze tolerowana przez chorych. Powoduje zmniejszenie liczby AF burden,
częstości hospitalizacji i istotnie poprawia jakość życia
