Heparyny drobnocząsteczkowe (LMWH) i heparyna niefrakcjonowana (UFH) są szeroko stosowane w profilaktyce przeciwzakrzepowej i leczeniu różnych stanów klinicznych zarówno na oddziałach zabiegowych, jak i niezabiegowych. Oprócz powikłań krwotocznych małopłytkowość poheparynowa (HIT) należy do najpoważniejszych powikłań stosowania heparyn. Jest ona związana z wysokim odsetkiem chorobowości i śmiertelności, nawet po wczesnym rozpoznaniu i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Zakrzepica jest objawem klinicznym występującym w HIT. Wiąże się z wysoką chorobowością i śmiertelnością, nawet pomimo prawidłowego leczenia. Powikłania te mogą wystąpić w każdym łożysku naczyniowym (tętnice lub żyły, lub w obu łożyskach jednocześnie). Natychmiastowe przerwanie podawania wszystkich heparyn (UFH lub LMWH) (podskórnie, dożylnie, przepłukiwanie cewników naczyniowych) jest postępowaniem z wyboru. W leczeniu należy wówczas zastosować inne leki przeciwkrzepliwe
