W związku z wciąż narastającą liczbą chorych z przewlekłą niewydolnością serca, rozszerzeniem wskazań do implantacji kardiowertera–defibrylatora, szczególnie w profilaktyce pierwotnej nagłego zgonu sercowego, oraz udowodnioną skutecznością terapii resynchronizującej w redukcji całkowitej śmiertelności w tej grupie chorych liczba implantowanych kardiostymulatorów, kardiowerterów–defibrylatorów oraz układów resynchronizujących z opcją kardiowertera–defibrylatora zwiększa się z roku na rok. Pacjenci z implantowanym urządzeniem wymagają kontynuacji opieki w warunkach ambulatoryjnych, a same urządzenia regularnej kontroli technicznej i adaptacji ich funkcji do indywidualnych potrzeb chorego. Od kilku lat dostępna jest w systemie opieki zdrowotnej możliwość zdalnego monitorowania chorych z implantowanymi urządzeniami, która umożliwia częstszą kontrolę urządzeń i lepszą opiekę nad pacjentami, zwłaszcza z zaawansowaną niewydolnością serca. Olbrzymi rozwój technologii pozwala na pozyskiwanie coraz większej liczby danych dotyczących samego urządzenia, jak i parametrów klinicznych, takich jak np. rytm serca, częstotliwość oddechów, aktywność pacjenta, stopień wyrównania niewydolności serca i innych. W artykule zdefiniowano pojęcia telemedycyny i telemonitoringu, przedstawiono doniesienia z badań potwierdzających skuteczność i bezpieczeństwo telemonitorowania chorych oraz zasygnalizowano kwestie prawne i ekonomiczne związane ze stosowaniem tej metody
