Niewydolność serca należy do chorób o wybitnie złym rokowaniu. Mimo intensywnie wdrażanych
działań prewencyjnych częstość występowania niewydolności serca nadal rośnie, podobnie
jak zainteresowanie jej tematyką wśród wielu grup badawczych na całym świecie. Optymalne
postępowanie w niewydolności serca, zarówno w jej stabilnym stadium, jak i w okresie
dekompensacji, jest jednym z najtrudniejszych problemów w codziennej praktyce klinicznej.
Przestrzeganie wytycznych ESC, dotyczących rozpoznawania i leczenia ostrej i przewlekłej
niewydolności serca, przekłada się na wymierne korzyści kliniczne, jednak istniejące braki
w dowodach naukowych sprawiają, że leczenie pacjentów z niewydolnością serca nierzadko
pozostaje empiryczne. Na podstawie wyników kilkunastu badań klinicznych minionego roku
rozstrzygnięto niektóre problemy w postępowaniu w niewydolności serca, które przedstawiono
w niniejszym artykule. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 180-187
