Choroba Chagasa lub trypanosomoza amerykańska jest potencjalnie śmiertelną zoonozą pasożytniczą,
występującą endemicznie jedynie w Ameryce Łacińskiej, wywoływaną przez Trypanosoma
Cruzi - gatunek należący do uwicionych pierwotniaków. Przebieg tej choroby cechują
3 różne fazy: ostra, nieokreślona i przewlekła. W pierwszej fazie leczenie opiera się na
podejściu etiologicznym. W fazie przewlekłej stosuje się różne metody leczenia farmakologicznego
i niefarmakologicznego. Rozróżniono 5 głównych klinicznych form przewlekłych kardiomiopatii
związanych z chorobą Chagasa: nieokreśloną, arytmogenną (głównie dromotropowa
i ekstrasystoliczna), z dysfunkcją komory mięśnia sercowego, zakrzepowo-zatorową oraz postacie
mieszane. Istnieje kilka testów diagnostycznych pozwalających na rozpoznanie choroby
Chagasa w różnych jej fazach, jednak na podstawie przekrojowych badań populacyjnych przeprowadzonych
na terenach endemicznych okazało się, że badanie elektrokardiograficzne jest
metodą z wyboru, ze względu na łatwość wykonania, niski koszt oraz dobrą czułość. Badanie
mikroskopowe, diagnostyka parazytologiczna w ostrej fazie choroby lub też testy immunodiagnostyczne
są używane jedynie w celu potwierdzenia rozpoznania. W ostatnio przeprowadzonych
badaniach wskazano, że amiodaron, najczęściej przepisywany lek przeciwaarytmiczny
w leczeniu arytmii komorowych w przebiegu choroby Chagasa, wykazuje również aktywność
przeciwgrzybiczą. W przebiegu choroby Chagasa dosyć często pojawia się konieczność implantacji
stymulatora serca. Pacjenci z chorobą Chagasa, w porównaniu z osobami z innymi
patologiami mięśnia sercowego, wymagają wszczepienia stymulatora w młodszym wieku. Podsumowując,
choroba Chagasa to schorzenie społeczne, występujące endemicznie na terenach
Ameryki Łacińskiej i wykazujące różny stopień rozpowszechnienia w poszczególnych krajach
tego regionu
