W ostatnich latach toczy się dyskusja dotycząca
definicji, częstości występowania oraz metod diagnostycznych
pierwotnego hiperaldosteronizmu.
Obecnie uważa się, że częstość pierwotnego hiperaldosteronizmu,
definiowanego jako autonomiczne
wytwarzanie aldosteronu, należy obecnie oceniać na
5-10% u chorych z nadciśnieniem tętniczym. W artykule
omówiono metody diagnostyczne - biochemiczne
i lokalizacyjne - pierwotnego hiperaldosteronizmu.
Przedstawiono także metody biochemiczne
i lokalizacyjne służące różnicowaniu dwóch najczęściej
występujących postaci pierwotnego hiperaldosteronizmu
- przerostu kory nadnerczy i gruczolaka
kory nadnerczy. Wobec coraz większej liczby
dowodów na niekorzystny wpływ aldosteronu na
układ sercowo-naczyniowy, wykraczający poza
wpływ na wysokość ciśnienia tętniczego, rozpoznanie
i wybór właściwej metody leczenia pierwotnego
hiperaldosteronizmu nabiera ważnego znaczenia.
Choroby Serca i Naczyń 2010, 7 (2), 57-6
