Osteoporoza jest przewlekłą chorobą układu kostnego charakteryzującą się obniżeniem wytrzymałości kości, co z kolei prowadzi do
zwiększonego ryzyka złamań. Wykazano, że na osteoporozę choruje obecnie powyżej 30% kobiet po menopauzie (Światowa Organizacja
Zdrowia, 1994), ale dotyczy ona również mężczyzn.
Celem leczenia osteoporozy jest zapobieganie powstawaniu niskoenergetycznych złamań kości oraz poprawa jakości życia pacjentów.
Osoba, u której rozpoznano osteoporozę, oprócz prewencji, wymaga również wdrożenia właściwego leczenia.
Spośród dostępnych opcji terapeutycznych kluczową rolę odgrywają bisfosfoniany, leki o najlepiej poznanych właściwościach, których
skuteczność terapeutyczna i bezpieczeństwo stosowania potwierdzono w licznych badaniach klinicznych i z tego względu są zalecane
jako leki pierwszego rzutu. Skuteczność doustnych preparatów może być ograniczona z uwagi na niską biodostępność oraz powikłania
i działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego. Alternatywę stanowi podawanie bisfosfonianów parenteralnie. Dożylna
forma ibandronianu stanowi doskonały przykład takiego leczenia. Zaletą podawania dożylnego ibandronianu jest pełna biodostępność
i wysoka skumulowana roczna dawka leku wynosząca 12 mg, krótki czas iniekcji i dość długa, 3-miesięczna przerwa pomiędzy podaniami, co
jednocześnie nie utrudnia chorym codziennej aktywności oraz zapewnia relatywnie częsty kontakt z ośrodkiem leczenia oraz z lekarzem.
Dodatkowo dobra tolerancja leku i skuteczność w postaci zmniejszonego ryzyka złamań w znaczny sposób może wpłynąć na jakość życia
chorych. Ibandronian jest obecnie jedynym bisfosfonianem trzeciej generacji dostępnym w formie doustnej i dożylnej. Daje to unikalną
możliwość zarówno terapii parenteralnej, jak i doustnej tym samym lekiem.
Niniejszy artykuł stanowi aktualny przegląd piśmiennictwa dotyczącego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania formy dożylnej ibandronianu
w terapii osteoporozy. (Endokrynol Pol 2011; 62 (zeszyt edukacyjny II): 9–18)Osteoporosis is a chronic disease of the osseous system characterised by decreased strength of bone tissue, which in turn leads to increased
fracture risk. It has been demonstrated that osteoporosis affects more than 30% of women after the menopause (World Health Organization,
1994). However, the disease is also observed in men.
The primary goals of osteoporosis therapy include prevention of low-energy fractures and general improvement of quality of life. Any
patient with diagnosed osteoporosis requires, besides prevention, the application of proper treatment.
Of the available therapeutic options, the best are bisphosphonates, medical agents with well identified properties, therapeutic efficacy,
and safety which has been confirmed in many clinical studies. Therefore, they are recommended as first line drugs for osteoporosis. The
efficacy of oral preparations may be limited, due to low bioavailability, complications and adverse effects from the gastrointestinal tract. So
the parenteral administration of bisphosphonates is a valuable alternative. A fine example of such therapy is the intravenous administration
of ibandronate. Short injection time periods and the relatively long, three-month intervals between administrations are unquestionable
advantages of this therapy mode. In addition, the therapy does not constrain a patient’s everyday activity, and simultaneously provides
regular contact with doctors and the therapeutic centre. Additionally, a good tolerance of the drug and its high therapeutic efficacy, proven
by appreciably reduced fracture risks, significantly improves the quality of life of patients suffering from osteoporosis.
This paper is a thorough review of current knowledge on the efficacy and safety of i.v. ibandronate in osteoporosis therapy, as presented
in the latest literature reports. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (education supplement II): 9–18
