Introduction: Since the effect of pre-therapeutic scintigraphy
on the outcome of DTC treatment is debated, we evaluated
factors affecting the effectiveness of 131I therapy with respect
to the delay between diagnostic scintigraphy and the application
of radioiodine.
Material and methods: In the studied group of 60 patients
with DTC, mean age 54.6 ± 13.0 years, four weeks prior to
the planned diagnostics, L-thyroxine was withdrawn and
the following tests performed: 131I (4 MBq) uptake above the
neck, thyroid volume by USG, TSH and hTg level. Wholebody
scintigraphy (37 MBq) was performed. The time between
this diagnostic scintigraphy and application of
131I (3657 MBq) was calculated. Based on whole-body 131I scintigraphy
(74 MBq) performed 1 year after radioiodine treatment,
the patients were divided into: group I - 42 patients
with no tracer accumulation, and group II - 18 patients
who continued to accumulate 131I in the neck.
Results: The differences between the median values of 131I
uptake and of thyroid volumes, and between the TSH and
hTg median values in the two groups of patients were found
not to be statistically significant. The average times between diagnostic scintigraphy and 131I treatment in group
I and II (9.4 vs. 8.3 weeks, respectively) were not significantly
different either.
Conclusion: Despite the different effectiveness of supplementary
131I treatment, patients in group I and group II showed
no statistically significant differences in the studied
parameters. It appears that the diagnostic 131I activity of
37 MBq and the time between diagnostic scintigraphy and
application of 131I did not have any effect on the results of
the treatment in our group of patients.Wstęp: Ponieważ dyskutowany jest wpływ scyntygrafii preterapeutycznej
na przebieg leczenia zróżnicowanych raków
tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) radiojodem
131I, w pracy dokonano retrospektywnej analizy czynników
mogących wpływać na skuteczność leczenia uzupełniającego,
w tym czasu, jaki upłynął pomiędzy wykonaniem scyntygrafii
diagnostycznej a podaniem aktywności leczniczej.
Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 60 pacjentów
z DTC, ze średnią wieku 54,6 ± 13 lat, którym 4 tygodnie
przed planowaną diagnostyką odstawiano L-tyroksynę, następnie oceniano wychwyt 131I (4 MBq) nad szyją, objętość
tarczycy (TV, thyroid volume) metodą USG, oznaczano stężenie hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid stimulating
hormone) i tyreoglobuliny (hTg, thyroglobulin) oraz wykonywano
scyntygrafię całego ciała 131I (37 MBq). Obliczono czas,
jaki dzielił scyntygrafię diagnostyczną od leczenia 131I (3657
MBq). Na podstawie scyntygrafii całego ciała (74 MBq) wykonanej
rok po leczeniu, pacjentów podzielono na: grupę I
składajacą się z 42 pacjentów, u których nie stwierdzono
gromadzenia znacznika na szyi, oraz grupę II - 18 pacjentów, którzy nadal gromadzili 131I.
Wyniki: Stwierdzono brak znamiennej różnicy pomiędzy
medianami wychwytu 131I i TV dla obu grup pacjentów. Podobnie, nie różniły się znamiennie mediany stężeń TSH
i hTg. Mediany czasu pomiędzy wykonaniem scyntygrafii
diagnostycznej a leczeniem 131I w grupie I i II nie różniły się
istotnie i wynosiły odpowiednio 9,4 vs. 8,3 tygodnia.
Wnioski: Pomimo różnej skuteczności leczenia uzupełniającego pacjenci grupy I i II nie różnili się znamiennie pod
względem badanych parametrów.
Wydaje się, że stosowana w diagnostyce aktywność 37 MBq
131I i czas, jaki dzielił scyntygrafię diagnostyczną od leczenia
131I, nie wpłynął istotnie na wyniki leczenia w badanej grupie
pacjentów
