Introduction: The long-term effectiveness of anti-thyroid
drugs (ATD) in the treatment of Graves’ hyperthyroidism
(GH) is still unsatisfactory and difficult to predict.
The aim of this study was to evaluate the usefulness of
a determination of serum level of thyrotropin-binding inhibiting
immunoglobulins (second generation TBII assay)
in predicting the possibility of relapse in the early phase of
pharmacological treatment.
Material and methods: We investigated 37 patients within
the 20-60 age range with the first occurrence of GH. All
patients were treated with thiamazole for 12 months. Clinical
assessment, ultrasound estimation of thyroid volume and
determination of serum thyrotropin, free thyroxine, free
triiodothyronine, thyroid autoantibodies and TBII levels
were carried out at the onset and after 1, 3, 6, 9 and 12 months
of ATD treatment.
Results: The mean follow-up period after ATD withdrawal
was 27.24 ± 5.81 months. Of 37 patients 12 (32%) had a relapse
of hyperthyroidism (mean time 8.17 ± 6.91 months
after drug withdrawal). The difference in TBII levels between
the relapse and the remission group was found to be significant after the first month of therapy until the end of
ATD treatment. We observed that patients with TBII above
14 IU/L after 3 months and above 8 IU/L after 6 months of
therapy relapsed more frequently than patients with lower
levels (sensitivity 50% and specificity 92 and 96%, respectively).
Conclusions: The study confirmed that TBII estimation in
the early phase of ATD could be useful in the proper planning
of GH therapy and early qualification to more radical
treatment (radioiodine or surgery).Wstęp: Długoterminowa skuteczność farmakologicznego
leczenia nadczynności tarczycy w przebiegu choroby Gravesa-
Basedowa nadal pozostaje niezadowalająca i trudna
do przewidzenia. Celem niniejszego badania była ocena
przydatności oznaczeń przeciwciał blokujących wiązanie
tyreotropiny (TBII) z receptorem w przewidywaniu możliwości
nawrotu nadczynności tarczycy już we wczesnej
fazie leczenia farmakologicznego.
Materiał i metody: Badaniem objęto 37 chorych z pierwszym
incydentem nadczynności tarczycy w przebiegu choroby
Gravesa-Basedowa w wieku 20-60 lat. Wszystkich
chorych leczono tiamazolem przez okres 12 miesięcy. Przed,
a następnie po 1, 3, 6, 9 i 12 miesiącach terapii dokonywano
oceny klinicznej, ultrasonograficznego badania tarczycy
i oznaczenia TBII (test II generacji) oraz tyreotropiny, wolnej
trijodotyroniny i wolnej tyroksyny w surowicy.
Wyniki: Okres obserwacji po odstawieniu leku wynosił
średnio 27,24 ± 5,81 miesięcy. U dwunastu z 37 chorych
nastąpił nawrót nadczynności tarczycy po średnio 8,17 ± 6,91 miesiąca od zakończenia leczenia. Znacząca różnica
w poziomach TBII w grupie chorych pozostających w remisji
i chorych, u których doszło do nawrotu choroby widoczna była od pierwszego miesiąca terapii przez cały jej okres trwania.
U chorych z TBII > 14 IU/l po 3 miesiącach oraz u chorych
z TBII > 8 IU/l po 6 miesiącach leczenia znacznie
częściej dochodziło do nawrotu nadczynności tarczycy
w porównaniu z chorymi z niższymi poziomami TBII (czułość
50% i specyficzność odpowiednio 92% i 96%).
Wnioski: Oznaczanie TBII we wczesnej fazie leczenia farmakologicznego
może okazać się pomocne w planowaniu
dalszego leczenia nadczynności tarczycy i w odpowiednio
wczesnym kwalifikowaniu chorych do bardziej radykalnych
form terapii nadczynności tarczycy w przebiegu choroby
Gravesa-Basedowa (terapia radiojodem, strumektomia)
