Wstęp: Celem badania była ocena skuteczności podawania frakcjonowanych dawek izotopu jodu 131-I w leczeniu olbrzymiego
nietoksycznego wola guzowatego.
Materiał i metoda: Leczeniem objęto kobiety zdyskwalifikowane z leczenia operacyjnego z powodu zbyt wysokiego ryzyka
oraz te, które nie wyraziły zgody na proponowane leczenie zabiegowe. Badaniami objęto 7 kobiet w wieku 62-82 lat,
u których stwierdzono obecność wola guzowatego określanego jako olbrzymie (wg klinicznej oceny co najmniej w stopniu
II wg Światowej Organizacji Zdrowia [WHO, World Health Organization] i objętoœci przekraczającej 100 cm3, określanej na
podstawie badania USG). U wszystkich badanych oznaczano stężenie hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid stimulating
hormone), fT4, fT3, stężenie przeciwciał przeciwtarczycowych (aTPO, aTg, TRAb), stężenie jodu w moczu (UIE, urinary
iodine excretion), wykonano test jodochwytności po 5 i 24 godzinach, scyntygram tarczycy izotopem jodu 131-I oraz biopsję
aspiracyjną cienkoigłową celowaną (BACC) zmian guzowatych w celu próby wykluczenia złośliwego procesu nowotworowego.
Badania oraz leczenie izotopowe 22 mCi 131-I powtarzano co 3 miesiące.
Wyniki: Przeciętna objętość tarczycy w chwili rozpoczęcia terapii wynosiła 145 cm3 i w trakcie leczenia ulegała stopniowemu
zmniejszeniu, po 6 miesiącach do 76 cm3, a po 12 miesiącach - do 65 cm3. Stężenie przeciwciał mimo wyraźnej tendencji
wzrostowej, nie wykazało znamiennych statystycznie różnic między kolejnymi pobytami. Przeprowadzona analiza
statystyczna wskazuje, że czynnikiem utrudniającym redukcję wola może być pojawiające się i narastające TRAb. Nie
stwierdzono wyraźnych zależności między skutecznością zmniejszenia wola a stężeniami pozostałych przeciwciał oraz
jodochwytnością tarczycy. Niedoczynność tarczycy po 12 miesiącach rozpoznano u 2 chorych.
Wnioski: W niektórych przypadkach obojętnego olbrzymiego wola guzowatego terapia izotopowa może być alternatywą
dla leczenia operacyjnego. Terapia izotopowa 131-I w dawkach frakcjonowanych jest metodą bezpieczną i skuteczną
w przypadkach wola olbrzymiego, wymaga jednak stałego monitorowania przetrwałych zmian guzowatych.Introduction: The aim of study was to establish the effectiveness of radioiodine therapy using 131-I in the group of patients
with multinodular large non-toxic goiter.
Material and methods: Therapy was undertaken in female patients disqualified from surgery due to high risk and these
patients who didn’t agree to surgery. Studies were performed in 7 women (age range: 62-82 yrs) with large goiters (2nd
degree according to WHO classification and goiter volume assessed by USG over 100 cm3). Serum TSH, fT4, fT3, antithyroid
antibodies (TPOAb, TgAb, TRAb) levels, urinary iodine concentration (UIE) were estimated in all patients parallel with radioiodine uptake test (after 5 and 24 hours), 131-I thyroid scintigraphy and fine needle biopsy to exclude neoplasmatic
transformation. These studies and therapy with 22 mCi 131-I were repeated every 3 months.
Results: Before therapy median thyroid volume was approximately 145 cm3 and during therapy gradually decreased to
76 cm3 after 6 months and to 65 cm3 after 12 months. Increase of TRAb can be a inhibiting factor of thyroid volume reduction.
Other antithyroid antibodies showed marked tendency to rise but without significant correlation with radioiodine uptake
and goiter reduction. After 12 months we found 2 patients with clinical and laboratory hypothyroidism.
Conclusions: In some cases of multinodular large non-toxic goiter, the radioiodine therapy can be the best alternative way
for L-thyroxine treatment or surgery therapy. The fractionated radioiodine therapy of multinodular large non-toxic goiter
is safe and effective method but continuation of nodules observation is necessary
