Wstęp: Istnieją kontrowersje na temat zależności między występowaniem nowotworów tarczycy a przewlekłym limfocytarnym zapaleniem
tarczycy (CLT). Wykazano, że ogniskowe limfocytarne zapalenie tarczycy rozwija się wtórnie do zmian nowotworowych, jednak nadal
nie wyjaśniono, czy osoby z rozsianą postacią limfocytarnego zapalenia tarczycy mają skłonność do zapadania na raka tarczycy. Celem
badania było określenie zależności między CLT i złośliwymi nowotworami tarczycy oraz ocena chirurgicznego leczenia CLT.
Materiał i metody: Retrospektywnie analizowano dane 917 chorych operowanych z powodu chorób tarczycy. Siedemdziesiąt siedem
(8,4%) osób z histopatologicznie zdiagnozowanym CLT (nieswoiste zapalenie tarczycy lub choroba Hashimoto) przebadano pod kątem
nowotworów tarczycy. Do analizy włączono 15 chorych, u których stwierdzono współwystępowanie CLT i nowotworu tarczycy.
Wyniki: Ocena histopatologiczna 917 przypadków wykazała zmiany nowotworowe tarczycy u 97 (10,6%) chorych, natomiast u 77 osób
stwierdzono CLT. U 16 (20,8%) osób z tej grupy rozpoznano chorobę Hashimoto (swoiste CLT), natomiast u 61 (79,2%) chorych — CLT.
U 15 pacjentów nowotwór tarczycy współwystępował z CLT. Wśród stwierdzonych nowotworów odnotowano 9 przypadków (60%) raka
brodawkowatego, 3 przypadki (20%) raka rdzeniastego, 1 przypadek (6,6%) raka pęcherzykowego, 1 przypadek (6,6%) raka z komórek
Hurtle’a i 1 przypadek (6,6%) chłoniaka. W niniejszej analizie częstość rozwoju nowotworu na podłożu CLT wynosiła 19,48%; natomiast
w grupie bez CLT nowotwór rozwinął się u 9,76%; różnica między grupami jest statystycznie istotna (p = 0.008).
Wnioski: Należy z większą uwagą oceniać chorych z CLT ze względu na możliwość procesów rozrostowych. W przypadku wykrycia
guzka u chorego z zapaleniem tarczycy minimalna interwencja chirurgiczna powinna obejmować lobektomię. Totalna tyroidektomia jest
lepszym rozwiązaniem niż subtotalna tyroidektomia, ponieważ wiąże się z większymi korzyściami, do których należą kontrola zapalenia
tarczycy, eliminacja ryzyka reoperacji i stabilizacja zaburzeń hormonalnych. (Endokrynol Pol 2011; 62 (4): 303–308)Background: The relation between thyroid neoplasms and chronic lymphocytic thyroiditis (CLT) is controversial. While it is accepted that
focal lymphocytic thyroiditis develops secondarily to malignancy, it is not clear whether diffuse lymphocytic thyroiditis has a tendency
to develop into thyroid cancer. The aim of this study was to investigate the relation between CLT and malignant tumours of the thyroid
and evaluate the surgical approach to CLT cases.
Material and methods: In this study, 917 patients operated on for thyroid diseases were investigated retrospectively. Seventy-seven (8.4%)
patients histopathologically diagnosed as having CLT (either non-specific or Hashimoto’s thyroiditis) were investigated for any concurrent
malignant neoplasm. Fifteen patients in whom CLT and thyroid malignancy were coexisting were included in the study.
Results: In the pathological evaluation of 917 cases, malignancy in the thyroid was found in 97 (10.6%) cases. Seventy-seven cases were
categorised as CLT. Of these 77, 16 (20.8%) were Hashimoto’s thyroiditis (specific CLT) and the other 61 (79.2%) were non-specific CLT. In
15 cases, thyroid malignancy was found to be concurrent with CLT. Of the malignities, nine (60%) were papillary carcinoma, three (20%)
medullar carcinoma, one (6.6%) follicular carcinoma, one (6.6%) Hurthle cell carcinoma, and one (6.6%) lymphoma. In our series, the rate
of the development of malignancy against the background of CLT was 19.48%, while the rate in the groups without CLT was 9.76%, with
a statistically significant difference between the groups (p = 0.008).
Conclusions: CLT cases should be evaluated more carefully in terms of malignancy. If a nodule is detected on thyroiditis, the minimal
surgical intervention should be lobectomy. Total thyroidectomy should be considered as preferable to subtotal thyroidectomy because of
its many advantages such as controlling thyroiditis, removing the probability of reoperation, and hormonal stability.
(Pol J Endocrinol 2011; 62 (4): 303–308
