Radiotherapy plays an import ant role in the treatment of cancer patients. Frequently failure of the treatment
(locoregional progression) is observed. Overactivity of EGFR-depentent intracellular signaling contributes to
tumor progression and radioresistance. Therapeutic strategies aimed at inhibition EGFR activity are an
attractive perspective in terms of increasing radiosensitivity of neoplastic cells. Numerous experimental
studies allowed for identification of several mechanisms underlying local tumor control after combinainterfetion
of radiotherapy and therapy directed to EGFR inhibition, including: direct kill of cancer stem cells by
EGFR inhibitors, cellular radiosensitization through modified signal transduction, inhibition of radiation
induced-DNA damage repair, reduced repopulation or improved reoxygenation of tumor cells during fractionated
radiotherapy. Clinical effects of the combined treatment are heterogeneous and depend among
others on histopathological type of cancer, type of administered EGFR inhibitor, its dosage, and treatment
sequence. To date, mechanism underlying these variations are not well understood. Predictive factors of
such combined treatment are scant. Additional studies aimed at better understanding of efficacy and
mechanisms of activity of radiotherapy combined with EGFR inhibitors with local control as an endpoint
are warranted. Potential toxicity towards normal tissues of such treatment should be also assessed.
Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 5: 255–263Radioterapia odgrywa ważną rolę w leczeniu chorych na nowotwory. Niejednokrotnie jednak obserwuje
się niepowodzenia leczenia pod postacią progresji miejscowej i/lub regionalnej. Nadmierna aktywność
szlaku przekaźnictwa wewnątrzkomórkowego zależnego od funkcji receptora czynnika wzrostu naskórka
(EGFR) przyspiesza progresję nowotworu i przyczynia się do oporności na działanie promieniowania
jonizującego. Strategie terapeutyczne polegające na interferowaniu z funkcją EGFR stanowią atrakcyjną
perspektywę w kontekście zwiększenia wrażliwości komórek nowotworowych na cytotoksyczne
działanie promieniowania jonizującego. W licznych badaniach eksperymentalnych zidentyfikowano
różne mechanizmy leżące u podstaw poprawy miejscowej kontroli nowotworu po zastosowaniu radioterapii
w skojarzeniu z terapią anty-EGFR, między innymi bezpośredni efekt toksyczny inhibitorów EGFR
w stosunku do nowotworowych komórek macierzystych, efekt radiouczulający poprzez zmodyfikowanie
przekaźnictwa wewnątrzkomórkowego, zahamowanie naprawy uszkodzeń DNA wywołanych działaniem
energii jonizującej, zmniejszenie repopulacji komórek nowotworowych czy poprawę ich utlenowania
pod wpływem radioterapii frakcjonowanej. Efekty kliniczne kojarzenia radioterapii i leczenia interferującego
z aktywnością EGFR są zróżnicowane w zależności między innymi od typu histopatologicznego
nowotworu, rodzaju zastosowanego leku, jego dawki oraz sekwencji leczenia. Dotychczas w pełni nie
poznano mechanizmów tych odrębności. Brakuje też czynników predykcyjnych odpowiedzi na wymienione
leczenie. Istnieje potrzeba przeprowadzenia dalszych badań nad skutecznością tej terapii skojarzonej,
w których punktem końcowych byłaby miejscowa kontrola nowotworu. Ponadto ważne jest pełne poznanie
mechanizmów interferowania obu metod leczenia oraz potencjalnej toksyczności tej terapii w stosunku
do prawidłowych tkanek.
Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 5: 255–26
