Jaarlijks worden in Nederland ongeveer 26.000 patienten opgenomen in een
ziekenhuis wegens een hartinfart, of voor het ondergaan van een hartoperatie. Een
derde van deze patienten volgt een hartrevalidatieprogramma.
Ret gaat hierbij om poliklinische hartrevalidatie. Weliswaar wordt in bijna aile
(Nederlandse) ziekenhuizen tijdens de opname van hartpatienten aandacht besteed aan
actieve mobilisatie, reactivering en/of training van de normale dagelijkse activiteiten,
maar deze vroege klinische revalidatie-activiteiten worden gerekend tot de
standaardzorg van het ziekenhuis voor alle patienten. Daarnaast bestaan echter
mogelijkheden om na de klinische fase deel te nemen aan een afzonderlijk
programma, dat in Nederland doorgaans poliklinisch plaatsvindt in speciale
hartrevalidatiecentra. Dit hoek beperkt zich tot de poliklinische hartrevalidatie,
omdat dit een extra interventie is, die iets toevoegt aan de standaardzorg en niet aan
alle patienten wordt aangeboden.
Naar het oordeel van de Nederlandse Hartstichting komen in beginsel aile
hartpatienten voor hartrevalidatie in aanmerking. Ret feit dat zowel binnen als buiten
Nederland grate aantallen patienten door behandelend artsen worden doorverwezen
naar hartrevalidatiecentra, wettigt het vermoeden dat ook bij vele behandelend artsen
de verwachting leeft dat hartrevalidatie herstel bevordert.Many studies on cardiac rehabilitation have preceded the one described in this thesis.
However, they have not yet led to the scientific recognition of the value of cardiac
rehabilitation.
A review of the literature forces us to draw the conclusion that cardiac rehabilitation
has reached an impasse. Cardiac rehabilitation programmes have largely been
developed on the basis of clinical practise. The programmes therefore differ in
nature, form and content and consequently are almost impossible to compare. This
situation makes it difficult to draw scientific conclusions on the value of cardia
