Biyofili olarak ifade edilen doğaya yakınlık kavramının bireyler tarafından içselleştirilmesinde erken çocukluk dönemi kritik öneme sahiptir. Çocukların doğaya karşı merak duygusundan yola çıkarak iyi bir öğrenme ortamı oluşturulabilir. Böylece çocuğa sunulan doğal öğrenme ortamları ile çocuğun doğaya yakınlığı artacaktır. Bu dönemde, nitelikli bir çevre eğitimi kapsamında çocuklara doğrudan sunulan duyusal deneyimler onların ileriki yaşantılarında çevreye karşı olumlu davranışlar geliştirmelerini sağlayacaktır. Günümüzde çocukların günlük doğa deneyimleri ile ebeveynlerinin doğaya karşı tutumları arasında bir ilişki olduğu ile ilgili kanıtlarda artmaktadır. Çocukların doğaya yakınlıkları ebeveynlerinin doğaya yakınlıkları arasındaki ilişkinin nasıl olduğu ve bu ilişkinin olumlu olması için nelerin yapılabileceği ile ilgili çalışmalar önem kazanmaktadır. Bu çalışmanın amacı okul öncesi eğitim kurumlarına devam eden 48-66 aylık çocukların ve annelerinin doğaya yakınlıkları (biyofili) arasında bir ilişkinin olup olmadığını belirlemektir. Çalışmanın örneklemini, Mardin ili Midyat ilçesinde yer alan resmi ve özel anasınıflarına devam eden 100 çocuk ve onların anneleri oluşturmaktadır. Çalışmada veri toplama aracı olarak “Kişisel Bilgi Formu”, “Çocuklar için Biyofili Ölçeği”, yetişkinler için “Doğaya Bağlılık Ölçeği” kullanılmıştır. Verilerinin analiz sonucunda, çocukların ve ebeveynlerinin biyofili seviyeleri yüksek bulunmuş olup çocukların ve annelerinin biyofili seviyesi arasında bir ilişki tespit edilememiştir. Ayrıca çocukların biyofili seviyeleri annelerin çocukken yaşadıkları yerleşim yeri, konut tipi, çocukken doğal alana çıkma sıklıkları, çocukken dışarda zaman geçirdikleri yer ve eğitim düzeyine göre farklılık göstermemiştir
