'Ege Universitesi Turk Dunyasi Incelemeleri Dergisi'
Abstract
Bu tez çalışmasında, prostat kanseri hücre hatlarında topoizomeraz inhibitörleri ve oksidatif stres ajanları kullanılarak, topoizomeraz-I aktivitesini arttıran bir gen olarak NKX3.1'in DNA hasarı yanıtı ve onarımındaki rolü araştırılmıştır. CPT-11 uygulaması ile yaratılan DNA hasarına yanıt olarak artan H2AX(S139) odak sayılarının ve toplam fosforilasyon seviyelerinin, PC-3 ve DU145 hücrelerinde kazandırılmış NKX3.1 ekspresyonu ve LNCaP hücrelerinde androjen uygulaması ile birlikte azaldığı bulgulanmıştır. NKX3.1 varlığında siklin D1 ekspresyon seviyesinin madde uygulamasından bağımsız olarak yüksek seviyede olduğu belirlenmiştir. Ayrıca, immünopresipitasyon yöntemi kullanılarak NKX3.1'in RAD50, DNA-PKcs ve p-ATM(S1981) gibi DNA hasarı onarım proteinleri ile etkileştiği saptanmıştır. Ek olarak, NKX3.1 E63-Cter mutant proteininin ne ÞH2AX(S139) ne de p-ATM(S1981) ile bir etkileşim göstermediği ve bu nedenle NKX3.1 homeodomain bölgesi yokluğuna bağlı olarak kaybolan NKX3.1 işlev kaybı durumunda ÞH2AX(S139) odak oluşumlarının geri döndüğü gözlenmiştir. Son olarak PC-3 ve LNCaP hücrelerinde NKX3.1'in topoizomeraz inhibitörlerine karşı oluşturulan yanıtın yanı sıra oksidatif stres aracılıklı DNA hasarına karşı oluşturulan yanıtta da oldukça önemli olduğu ve ektopik NKX3.1 ekspresyonu ya da androjenlerin (uyarılmış NKX3.1 ekspresyonu) varlığında DNA hasarına alınan yanıtların değiştiği saptanmıştır. Tüm bu verilerden yola çıkarak, androjen veya NKX3.1'in varlığında hücrede hasar algısının arttığı ve onarımın daha hızlı bir şekilde gerçekleştiği, NKX3.1 yokluğunda ise onarım komplekslerinin yeterince aktif olamadığı ve hasarın biriktiği sonucuna varılmıştır
