research
Arbeidsongeschiktheid: een multidisciplinaire benadering
- Publication date
- 1 January 1981
- Publisher
- Op 1 juli 1967 trad de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO)
in werking. Naar achteraf gebleken is een historische dag in de ontwikkeling
van de sociale zekerheid. De WAO trad in de plaats van de als verouderd
beschouwde Ongevallenwetten en Invaliditeitswetten.1
De belangrijkste kenmerken van deze nieuwe wet zijn de volgende:
- de minimaal vereiste arbeidsongeschiktheidsgraad om, na een jaar wachttijd
gedurende welke een Ziektewetuitkering wordt genoten, voor een
uitkering in aanmerking te komen is 15%;
- bij het vaststellen van de mate van arbeidsongeschiktheid waarop het
uitkeringspercentage wordt gebaseerd, wordt rekening gehouden met de
uit handicap voortvloeiende verminderde kans op werkgelegenheid;
- de uitkering bedraagt afhankelijk van de mate van arbeidsongeschiktheid,
waarin de arbeidsmarktsituatie verdisconteerd is, een percentage van het
laatst verdiende loon, welk percentage maximaal 80% bedraagt;2
- de uitkeringen worden twee maal per jaar aangepast aan de stijging (of
dating) van de lonen;
- de sociaal-medische en arbeidsdeskundige onderdelen van de uitvoering
zijn bij uitsluiting opgedragen aan de Gemeenschappelijke Medische
Dienst (GMD). Dit betekent dat deze dienst onder meer belast is met de
adviezen inzake de mate van arbeidsongeschiktheid en de revalidatieactiviteiten.
Dat alles betekende een belangrijke verbetering ten opzichte van de doorde
WAO vervangen arbeidsongeschiktheidswetten.
