Responsive regulation is de belangrijkste theorie in het debat over regulering en handhaving van organisatiecriminaliteit. Met name de handhavingspiramide van John Braithwaite wordt door veel Nederlandse toezichthouders omarmd. Dit artikel onderzoekt de grondslagen van die handhavingspiramide. We laten zien dat de centrale uitgangspunten van de piramide, namelijk de gedachte van zware straffen als ultimum remedium, en het concept responsiviteit, in tegenspraak lijken te zijn met de praktijk van handhaving. Hoewel de handhavingspiramide aanspreekt vanwege het hoge common sensegehalte, is de toepasbaarheid in de praktijk heel wat minder vanzelfsprekend als op het eerste gezicht lijkt
