Schirmann, Felix

English

Hedendaagse neurowetenschappelijke methoden en technologie bieden nieuwe perspectieven op een intrigerend en ongrijpbaar object van onderzoek: moraliteit. Neurowetenschappers scannen tegenwoordig het brein van psychopaten, bestuderen de effecten van neurotransmitters op moreel denken, schakelen tijdelijk neuronale netwerken uit geassocieerd met morele besluitvorming en onderzoeken immoreel gedrag bij patiënten met bepaald hersenletsel. Een wetenschap die zichzelf vol vertrouwen de neurowetenschap van moraliteit noemt is kort geleden ontstaan. Het uitgangspunt dat goedheid en slechtheid in essentie hersenfuncties zijn, maakt de inzichten geboden door deze opkomende wetenschap fascinerend zowel als verwarrend. Deze wetenschap ondermijnt traditionele evaluatiepraktijken in het strafrecht, strafwetgeving en juridisch beleid.Hoewel de hedendaagse neurowetenschap van moraliteit relatief jong is en de voorstanders ervan hem vaak beschrijven als volledig nieuw, heeft de wetenschappelijke zoektocht naar de somatische herkomst van goed en kwaad een lange geschiedenis. Frenologen, hersenanatomen, antropologen van criminaliteit, sociale darwinisten en biologisch psychiaters onderzochten de afgelopen twee eeuwen de fysiologie van moraliteit. Hun wetenschap leverde beschrijvingen op van morele centra in het brein, ‘moordcellen’ in het brein, en postencefalitische geestesziekte. Deze somatische opvattingen ondermijnden bestaande noties van moraliteit en leidden tot debatten in de academie, de rechtszaal en de samenleving als geheel. De wetenschap van het morele brein leidde dus tot controversen – zowel toen als nu.Dit proefschrift analyseert de wijzen waarop het morele brein werd gekend en kenbaar werd gemaakt, hoe het ontstond en zich ontwikkelde en hoe het mensen en samenlevingen zowel voorzag van een specifiek kader als door hen werd ingekaderd.Modern neuroscientific methods and technologies offer new perspectives on an intriguing and elusive object of research: morality. Currently, neuroscientists scan psychopaths’ brains, study the effects of neurotransmitters on moral cognition, temporarily interrupt neuronal networks associated with moral decision-making, and research immoral conduct in patients with distinct brain lesions. Recently a science that confidently calls itself neuroscience of morality has emerged.Predicated on the rationale that good and evil are essentially functions of the brain, the insights offered by this nascent science are fascinating and puzzling at the same time. Ostensibly, this science undermines established penal evaluation practices, criminal law, and legal policy.However, the scientific search for the somatic origin of good and evil has a long history. Phrenologists, brain anatomists, criminal anthropologists, social Darwinists, and bio-psychiatrists explored the physiology of morality over the course of the last two centuries. Their science yielded descriptions of moral brain centers, murder cells, and postencephalitic moral insanity. These somatic understandings challenged established notions of morality and caused disputes in the academy, the courtroom, and society at large. Thus, the science of the moral brain ignited controversy – then and now. Accordingly, controversies surrounding biological understandings of vice and virtue are of long standing. This dissertation investigates the theory and history of the rationales, practices, implications, and contexts of the neuroscience of morality. It analyzes how the moral brain was known and made knowable, how it emerged and developed, and how it framed people and societies and was framed by them

ARTS repository - University of Groningen

The Good, the Bad, and the Brain:Theory and History of the Neuroscience of Morality

https://pure.rug.nl/ws/files/13859808/05_Chapter_5.pdf

The Good, the Bad, and the Brain:Theory and History of the Neuroscience of Morality

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

ARTS repository - University of Groningen