Różnorodność hiszpańskich krajobrazów fascynowała filmowców już
od narodzin kinematografii, a filmowe pejzaże bardzo szybko stały się
znakami tożsamości i symbolami kultur regionalnych. Kino współczesne,
mimo inaczej rozłożonych akcentów i odmiennych uwarunkowań ideologicznych,
wyraźnie odwołuje się do tradycji, w której to, co lokalne, zderza
się z tym, co narodowe. Kwestia regionalizmu ma zresztą związek także
z samą produkcją filmową i niewątpliwie wymaga tu metodologicznego
uściślenia
