Rekonstrukcja języka praindoeuropejskiego dowodzi, iż istniały w nim cztery tryby: indicativus (oznajmujący), imperativus (rozkazujący), optativus (tryb życzący) i coniunctivus (tryb łączący, wskaźnik podrzędności). Semantycznie tryb jest wykładnikiem prawdziwościowej postawy mówiącego względem wypowiadanej treści i reprezentuje modalność zdania. W tradycji gramatycznej terminem „tryb” określa się najczęściej morfologiczne wykładniki modalności, czyli formy fleksyjne czasownika, chociaż w językach analitycznych często mamy tu do czynienia z formami złożonymi, peryfrastycznymi. Dodatkowo czasownikowym formom trybów mogą obligatoryjnie towarzyszyć inne wykładniki w postaci partykuł, spójników itd. [fragm. tekstu
