Manuela Gretkowska od chwili debiutu — czyli powieści My zdies’ emigranty (1992) — uznawana jest za najbardziej kontrowersyjną pisarkę pokolenia „bruLionu” i ma już swoje trwałe miejsce nie tylko na Parnasie bis, ale i na „parnasie prim”, zarezerwowanym dla tych, którzy odnieśli czytelniczy i kasowy sukces. Kolejne książki — Tarot paryski (1993), Kabaret metafizyczny (1994), Podręcznik do ludzi (1996), Światowidz (1998), Namiętnik (1998), Silikon (2000), Polka (2001), współpraca z filmem i telewizją, felietonowa i reportażowa obecność w wysokonakładowych czasopismach — potwierdziły umiejętność wpisania się tej autorki w mechanizmy rynku wydawniczego sprawnie prowadzoną autoreklamą, przekorną strategią funkcjonowania
w środowisku literackim i show-biznesu oraz przekraczaniem w powieściach i wypowiedziach felietonowych obyczajowego i językowego tabu. Pracowita autorka od lat potrafi doskonale wykorzystać sprzyjającą koniunkturę, trafić w czas, w oczekiwania i zainteresowania czytelników. Początkowo rówieśnicza krytyka z powagą głosiła, iż Gretkowska stworzyła nową jakość w literaturze polskiej, sytuując się pomiędzy tradycyjną powieścią a eksperymentem. (fragment tekstu
