Opisivanje i označavanje laboratorijskih životinja imaju za cilj jasnu identifikaciju jedinke što je jedan od glavnih preduvjeta za pouzdanost istraživanja, praćenje i sljedivost podataka tijekom istraživačkog rada, naročito u slučaju genetski izmijenjenih životinja. Od svih vrsta laboratorijskih životinja koje se prema zakonskim aktima smiju koristiti u laboratorijske svrhe, u više od 95% slučajeva zastupljeni su miševi i štakori, različitih linija, ovisno o namjeni i vrsti istraživanja. Prije označavanja potrebno je opisati labora- torijsku životinju, poznavati standarde vrste, odnosno pasmine ili linije. Opisivanje labora- torijskih životinja prema procjeni i razvitku pojedinih regija tijela, boji kože, tjelesnim izmjerama te fotografiranjem, uvelike ovisi o iskustvu, znanju i osposobljenosti osoblja. Pet je osnovnih načela koja se moraju uzeti u obzir prilikom označavanja: da je metoda označavanja jednostavna za primjenu, da se može koristiti što ranije od rođenja životinja, da je ekonomski prihvatljiva, da je dugotrajna te da su prisutne oznake lako uočljive i čitljive u svakom trenutku identifikacije. Metode označavanja laboratorijskih životinja mogu se podijeliti s obzirom na trajnost i invazivnost. Prema trajnosti mogu biti privremene ili tra- jne, a prema invazivnosti invazivne ili neiv- anzivne. Privremene neinvazivne metode označavanja uključuju primjenu flomastera ili tuša te šišanje dlake, a privremene in- vazivne metode potkožnu aplikaciju tinte te označavanje laboratorijskih životinja ušnom markicom. Tetoviranje/mikrotetoviranje, elektroničko označavanje, urezivanje zna- kova na ušci, uklanjanje distalnoga članka prste te identifikacija laboratorijskih životinja metodom genotipizacije su trajne invazivne metode označavanja. Urezivanje znakova na ušci te označavanje ušnom markicom naj- zastupljenije su metode označavanja labo- ratorijskih miševa i štakora. Ovisno o vrsti životinje, postupcima, vremenu i tijeku rada te u skladu sa zakonskim aktima o zaštiti dobrobiti životinja primijenit će se najbolja metoda opisivanja i označavanja laboratori- jskih životinja. Uspjeh označavanja laborato- rijskih životinja u znatnoj mjeri ovisi o iskust- vu, educiranosti i osposobljenosti osoblja te primjeni specijalne opreme za označavanje.The aim of laboratory animal description and marking is the clear identification of each individual animal, as one of the preconditions for research reliability, follow up and traceability of data recorded during research, especially in the case of genetically modified animals. Mice and rats of various lines account for more than 95% of all laboratory animal species that can be used legally in laboratory research, depending on the purpose and type of studies. Prior to marking, the laboratory animal should be described, based on the due knowledge of the standard species, breeds and lines. Describing laboratory animals according to assessment and development of particular parts of the body, skin colour, body measures and photographs greatly depends on the experience, knowledge and competence of personnel. There are five basic principles that should be considered in animal marking, as follows: the marking method should be simple to use, applicable as early as possible after birth, economically acceptable, long-life, and the marks should be readily observable and legible at any time of identification. The methods of laboratory animal marking can
be divided according to their durability and invasiveness. In terms of durability, they can be temporary or permanent, while in terms of invasiveness they can be invasive or non-invasive. Temporary non-invasive marking methods include the use felt-tip pen (skin marking) and shaving/cutting the fur, whereas temporary invasive methods include subcutaneous ink application and ear marking (ear tag). Tattooing/micro-tattooing, electronic marking (microchipping), ear notching, removal of the finger distal phalanx, and genotyping are permanent invasive methods of laboratory animal marking. Ear notching and ear marking are the most widely used methods of marking laboratory mice and rats. The best method of laboratory animal marking depends on the animal species and must be in accordance with the legislation on animal welfare, procedures, timing and course of laboratory experiments. Success of laboratory animal marking greatly depends on personnel experience, training and competence, and on the use of specialized marking equipment
