Erfgoed in interessante tijden

Abstract

In de jaren negentig van de vorige eeuw vonden twee ontwikkelingen plaats die het denken over de relatie tussen erfgoed en ruimte hebben gestimuleerd. De eerste was een hernieuwde groei van de belangstelling voor historische landschappen. Die belangstelling had al een paar keer eerder, in de jaren twintig/dertig, in de jaren zeventig en in de jaren negentig van de vorige eeuw, perioden van groei meegemaakt. In de jaren twintig en dertig werd het landschap ‘ontdekt’ en werden de eerste beschermingsmaatregelen getroffen.2 In de jaren zeventig maakte de belangstelling voor het landschap deel uit van een veel bredere bewustwording van de bedreigingen waaraan de omgeving blootstond; het waren ook de jaren van het opkomende milieubesef. In deze jaren zien we bijvoorbeeld de proef om Nationale Landschapsparken te stichten – nog altijd de enige serieuze poging om in Nederland historische landschappen te beschermen – en de Relatienota.3 De Nationale Landschappen hebben het, zoals bekend, niet gehaald