U osnovi rad se sastoji iz negacije jedne tvrdnje, koja je u velikoj meri uvrežena u doktrini, prema kojoj lex sportiva predstavlja transnacionalni, odnosno anacionalni pravni poredak, i afirmacije fair-play-a, kao principa koji se posebno vezuje za sport i koji bi, kao jedno od osnovnih načela, trebalo definisati u sportskim zakonicima.
Lex sportiva ne predstavlja pravni poredak, jer iza nje nema suverena sa svojim zakonodavnim ovlašćenjima. Otuda se može reći da lex sportiva predstavlja skup pravila privatno-pravnog karaktera, čija se legitimnost zasniva na autonomiji volje onih koji su se udružili u sportske federacije. Što se tiče fair-play-a, radi se o principu etičkog karaktera koji obuhvata pravila ponašanja koja proističu iz moralnih shvatanja onih koji se bave sportskim aktivnostima o tome šta se sme, a šta se ne sme.Basically the work consists of the denial of a claim, which is largely entrenched in doctrine, according to which lex sportiva represents a transnational or non-national legal system, on the one hand, and affirmation of fair-play, as the principle that specifically binds to the sport and that should be defined in the sports codes as one of the basic principles, on the other.
Lex sportiva is not a legal order, because behind it there is no sovereign with its legislative powers. Hence we can say that lex sportiva is a set of rules of private law character, whose legitimacy is based on the autonomy of the will of those who have joined together in the sports federation. As for fair-play, it is a principle of ethical character, which includes rules of conduct that derive from the moral understanding of those involved in sports activities on what is allowed and what is not
