Gheeraert, J.

Open Marine Archive

ADOLPH KOLPING :ZIJN VERBLIJVEN TE OOSTENDE (2) 
DE OUDE KAPITEIN  
Vertaald uit Rheinische Volksbltter fUr Haus, Familie 
und Hauswerk. nr . 11 - 10 juni 1854 
De kostbaas die Adolph KOLPING in huis nam, was een bejaard, 
Oostends zeekapitein. De echte, Vlaamse gemoedelijkheid 
van gastheer en gastvrouw beviel hem. Hij schreef over 
de Vlaamse kustbewoners : "Er woont ginds in Vlaanderen 
(hoe dichter bij de kust, hoe meer het opvalt) een echt 
Duitse mensensoort die in wilskracht, zeden en gewoonten, 
maar ook in zijn spreektaal het Nederduitse volkskarakter 
beter bewaard heeft dan Nederduitsland zelf". 
Reeds de tweede avond na zijn aankomst zat de kapelaan 
uit Keulen naast de heer des huizes vóór het raam. De kleine, 
maar stoere kapitein was zeer spraakzaam, maar luisterde 
ook naar de verhalen van zijn gast. Op het hoofd droeg 
hij een lederen muts, en hij rookte een stenen, Hollandse 
pijp. Hij had het bevel gevoerd op vele schepen, en vervulde 
nu nog het ambt van havenkapitein te Oostende. Ook met zijn 
gastvrouw, die duidelijk de sporen droeg van haar hoge 
leeftijd, voelde KOLPING zich weldra vertrouwd. Hij noemde 
haar "Mutter", en ze was voortdurend in de weer, om alle 
huisgenoten tevreden te stellen. 
Het paar had reeds jaren geleden zijn gouden bruilof gevierd. 
De souvenirs hingen aan de muren. Hun dochters waren gehuwd, 
en hun drie zonen voeren als kapitein op zee. 
"Mijn wereld strekte zich uit van Cadix tot Noorwegen" 
vertelde de oude man. 
"Heb je dan lange tijd vrouw en kinderen moeten achterlaten ?" 
vroeg de priester. 
"Een vrouw van een kapitein heeft het niet zoals andere vrou-. 
wen. Wat denk je wel !? Van de eerste vijfentwintig jaren} van 
ons huwelijk heb ik mijn man drie jaren thuis gehad. Dikx0j1s 
bleef hij drie, vier jaren na elkaar weg, zodat men niet' 
wist, of hij nog leefde of reeds gestorven was". 
Intussen sloeg de kapitein met de vlakke hand op de knie, 
zuchtte, haalde diep adem, en keek vóór zich uit, alsof 
hij de oneindige oceaan weer vóór zich zag. 
"God ! Het was een tijd !" riep hij tussendoor. 
De moeder vertelde hoe gevaarlijk het varen in de tijd 
van de Fransen was. Op zee was niemand veilig. De mannen 
beseften die niet zo, maar de huismoeders hadden geen rustig 
ogenblik, wanneer er storm was. 
Wanneer de zeeman voor een paar dagen aan wal was, werd 
de meeste tijd nog voorbehouden voor lossen en laden van 
het schip, en duizend en één andere dingen, nodig voor 
de volgende reis. Van grote ongevallen was de kapitein 
gespaard gebleven, ofschoon hij zich op zijn schip wel 
eens voelde als Jonas in de buik van de walvis. 
Vooraleer hij zijn meest memorabele reis begon te vertellen, 
zond de kapitein het meisje Mietje het huis uit. 
"Mietje", riep de oude man, "loop naar de haven en kijk 
hoe het staat met de sluizen !" 
Hij wilde niet dat het meisje het verhaal hoorde. 
- 9 - 	 85/215 
"'i Gebeurde lijdens pen vaar! naar Noorwegen in het I jsmeer. 
Het vervelendste was dat de zeelui in de ijzige nevel open 
hand vóór de ogen zagen. Rond middernacht kwam de willoos-
van-wacht angstig de kapitein in zijn kajuit wekken. Niemand 
wist wat er aan de hand was. Met een donderend gedruis 
sloeg hel water langs het schip op, hoger dan de masten. 
Het zonderlinge was dat er geen wind was. Volgens de kostbaas 
van Kol ping zou het schip met man en muis vergaan zi in, 
indien de kapitein niet koelbloedig was gebleven." 
De moeder tikte met de hand op de arm van de kapelaan en 
zei : "De stuurman was Miet jes vader !" 
Het bleek dat een reusachtige grote vis onder het schip 
aan hot werk was. Het zeemonster kronkelde zich een paar 
keer in een halve cirkel en verdween. tenslotte in de diepte. 
Het was de eerste walvis die de kapitein van zo nabij had 
gezien. 
Daarna zong de kapitein nog de lof van de stuurman die 
later in een storm het leven van een scheepsjongen redde. 
De stuurman zelf werd later niet: van onheil gespaard. .Nadat 
hij tijdens een vaart, met een , vreemd koopvaardijschip veron-
gelukte, besloot de kapitein Zijn dochter Mietje in huis 
te nemen. Zijn rampenrelaas beëindigde de kapitein <priester 
Kol ping ?) op zeer moraliserend wijze. Zijn vader had altijd 
beweerd dat de mensen zich de meeste ongevallen zelf op 
de hals halen, en dat God diegenen beschermt die hem eren. 
Op bevel van zijn vader bad hij met zijn bemanning elke 
dag het morgen- en avondgebed, en duldde hij onder geen 
enkele voorwaarde het vloeken. En hij besloot : "Voor zover 
ik weet, werd op mijn schip in een tijdspanne van 40 jaar 
nooit één vloek uitgesproken. Waar de mens vloekt, heft 
God zijn straffende arm". 
(vervolgt) 
bezorgd door John GHEERAERT 
§ § § § § § § § 
VERGETEN OOSTENDSE KUNSTSCHILDERS - LXXX :  Guillaume HODEIGE 
Deze kunstenaar exposeerde van 1 tot 15 augustus 1937 tijdens 
het "Groot Zomersalon" in het foyer van de Schouwburg (Vlaan-
derenstraat). 
De catalogus vermeldt 6 werken van hem : "Sous-bols". "Hoeve 
in Vlaanderen" en 4 marines. 
G. HODEIGE woonde toen Sint-Paulusstraat. 25. Wellicht te 
vereenzelvigen met Jacques HODE1GE ( ° Jemeppe, 1892), uurwerk-
maker op genoemd adres. 
VERGETEN  OOSTENDSE KUNSTSCHILDERS - LXXXI - Margot KNOCKAERT 
Margot KNOCKAERT werd te Oostende geboren op 11 . februari 1910. 
Ze was aan de Academie een leerlinge van kunstschilder 
Antoine SCHYRGENS, die eerder in onze bijdragenreeks aan 
bod kwam. 
85/21b 
	 lo 


Adolph Kolping: Zijn verblijven te Oostende (2). De oude kapitein

http://www.vliz.be/imisdocs/publications/316434.pdf

Adolph Kolping: Zijn verblijven te Oostende (2). De oude kapitein

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

Open Marine Archive