The pathophysiology and treatment for renal bone disease have made remakable progress. Moreover, osteocyte reseach has made tremendous progress. In the clinical aspect, (1) hyperphosphatemia, (2) hyperparathyroid and hypoparathyroid bone disease in patients with chronic kidney disease, (3) increased serum level of fibroblast growth factor 23 (FGF-23) and(4) reduced level of Klotho should be taken into consideration when analyzing these conditions. On the other hand, hyperphosphatemia must be successfully treated. Hyperparathyroid bone disease has been successfully treated with vitamin D sterol, cinacalcet hydrochloride and parathyroidectomy, however, the treatment of hypoparathyroidism inpatient with diabetes or non-diabetes met with high hurdles. We must treat these patients in thinking about osteocytic perilacunar/canalicular system

Yajima, Aiji

Tsuchiya, Ken

Yokota, Hiroki

Nitta, Kosaku

De geïnterviewde werd geboren op 24 april 1927. Als oudste dochter van een socialistische vader en een Nederlands Hervormde moeder woonde ze op een boerderij even buiten Stadskanaal. Ze is vijftien jaar als de eerste onderduiker kwam aankloppen. Dit aantal liep uiteindelijk op naar vijftien Joodse onderduikers. In de laatste oorlogsdagen kwam er nog een Duitse deserteur bij. Tijdens de onderduikperiode ontluikte er een liefde tussen haar en een van de Joodse onderduikers en ze werd zwanger van hem.     
De geïnterviewde werd door haar vader naar het districtskantoor van de NSB gestuurd om zich aan te melden als jongste bediende. Het feit dat zij daar werkzaam was als typiste, maakte het huis van haar familie tot een NSB-huis. Een goede dekmantel. Een ongelukkig bij-effect van deze dekmantel was echter, dat het gevaar in huis gehaald werd. Zo kwamen er regelmatig NSB’ers en WA’ers op visite. In het dorp kende iedereen de geïnterviewde als een NSB’er en ze werd ervan beschuldigd zwanger te zijn van een ‘partijgenoot’. Niemand wist iets af van de onderduikers. Op 13 april 1944 wordt Stadskanaal bevrijd en men wil haar oppakken. Ze weet Stadskanaal echter te ontvluchtten en fietst naar huis maar de BS achtervolgt haar en treft bij haar huis alle Joodse onderduikers aan

Herinneringscentrum Kamp Westerbork

Electronic Archiving System

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 09

De geïnterviewde werd op 18 december 1922 geboren. In de oorlog sloot hij zich aan bij de Binnenlandse Strijdkrachten (BS) in Witteveen. Ook zijn broer zat bij de BS, bij de knokploeg. Deze werd in de oorlog opgepakt en in Assen gevangen gezet. De geïnterviewde moest regelmatig onderduiken. Hij vond geschikte plekken in Emmen en in Friesland. Tussentijds slaagde hij erin een neergestorte Canadese piloot te redden. Na de bevrijding ging de BS uit Witteveen de BS uit Rolde helpen met het bewaken van kamp Westerbork. Hij moest de bevrijdde Joden in de gaten houden. De kampgevangen mochten nog niet naar huis. De geïnterviewde werd tijdens het bewaken door een Joodse man benaderd, die geld voor zijn vrijlating aanbood. Hij stemde er niet mee in. Als eind april 1945 de eerste NSB’ers het kamp worden binnengebracht om geïnterneerd te worden, ziet hij dat sommige Joden de NSB’ers hard aanpakken. De BS bemoeit zich er echter niet mee. Ze beperken zich tot het bewaken van NSB’ers als deze bij boeren in de omgeving moeten werken.     
Achteraf zegt hij dat zijn reden om in het verzet te gaan geen politieke overtuiging was, maar meer een zucht naar spanning en avontuur

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 14

De geïnterviewde werd op 13 november 1925 geboren in Sint Annaland. Ze groeide op als oudste in een gezin van vier kinderen; twee jongens en twee meisjes. Haar vader was elektricien. Daarnaast was hij fotograaf, drukker en handelde hij in radio’s. De geïnterviewde is veertien als de oorlog uitbreekt. Haar vader was sinds 1934 lid van de NSB; moeder was in eerste instantie kwaad hierover, maar werd later zelf ook lid. De geïnterviewde kreeg de leiding over de meisjes bij de Jeugdstorm in het dorp. Op school heeft ze nooit last van de keuze van haar ouders gehad, op straat daarentegen werd ze regelmatig uitgescholden. Thuis werd er nauwelijks over politiek gepraat. Tijdens Dolle Dinsdag vertrok het gezin, met uitzondering vader, met de trein naar Duitsland. Ze wilden naar Lünenburger Heide gaan, maar zaten per ongeluk in de verkeerde trein. Ze stapten uit om terug naar Hannover te gaan. Ze werden echter aangezien voor vluchtelingen uit Aken en konden daardoor de hele winter in de buurt van Hannover bij gastgezinnen blijven. Aan het einde van de oorlog besloot het gezin terug naar Nederland te gaan. Ze kwamen in Assen terecht. Ze werden hier gearresteerd en naar het interneringskamp Westerbork gebracht. Bij aankomst in kamp Westerbork werd de geïnterviewde samen met zeven of acht meisjes apart gezet. Omdat het allemaal dochters van burgemeesters waren, moesten ze rondjes lopen. Ze werden met stokken geslagen. De beginperiode in het kamp is zwaar; het eten is zeer slecht en er werd alsmaar geslagen. Later werden de omstandigheden beter. Overdag moest de geïnterviewde de barak van bewakers schoonmaken. 
Haar vierjarige zusje kwam terecht in het kinderkamp en begon van ellende weer in bed te plassen, waarna ze ook weer klappen kreeg. De geïnterviewde vond de bewaking verschrikkelijk gemeen. Ze vertelt dat de Joodse bewaking minder erg was dan de niet-Joodse bewaking. Een half jaar later, in november 1945, werd ze overgebracht naar Zeeland. Ze kwam in een vrouwenkamp in Ellewoutsdijk en later in de Groede terecht. De omstandigheden waren beter in vergelijking met Westerbork. Ze werd voorgeleid voor een tribunaal in Zierikszee en werd vrijgelaten. Ze ging bij haar grootouders in Gouda wonen. Later werd ze met haar moeder, broers en zusje in Oudewater herenigd. Haar vader zat toen nog vast. De familie moest een nieuw bestaan opbouwen. Alles was hen afgenomen. De geïnterviewde kreeg een baan als typiste voor een krant van een jongerenvereniging. Later kreeg ze een kantoorbaan. Op haar werkplekken weten de collega’s van haar oorlogsverleden af. Een aantal jaren later trouwde ze met een oud SS’er die in de oorlogsjaren aan het Oostfront heeft gevochten. Zij en haar echtgenoot praten nauwelijks over hun oorlogsverleden. Ook de kinderen werden hier vele jaren van buitengesloten

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 13

IUPUIScholarWorks

Bone disease in the field of CKD-MBD

De geïnterviewde werd in 1927 geboren als oudste in een gezin van vier kinderen. Ze is in Assen woonachtig als de oorlog begint. Vader was lid van de NSB en al zijn kinderen sloten zich aan bij de Jeugdstorm. Moeder had niet zoveel op met de NSB. Vader was werkloos en niemand wil hem aannemen vanwege zijn lidmaatschap. Uiteindelijk ging hij in op een aanbod om bij de WA te komen werken. Omdat hij in zijn diensttijd werkzaam was als officier werd hij uiteindelijk commandant van de WA over Groningen, Drenthe en Friesland. Het verzet heeft hem doodgeschoten. 
 
Na de bevrijding wilde de geïnterviewde de eer aan zichzelf houden en ze besloot zich aan te geven. Ze liep vanuit Rotterdam naar Assen en meldde zich daar bij de marechaussee. Ze werd naar de gevangenis gebracht. Moeder en drie andere kinderen werden ook in de gevangenis ondergebracht. De directrice van de gevangenis kende de moeder van de geïnterviewde en laat de kinderen ophalen door haar broer. Deze wilde echter zijn NSB neefjes en nichtjes niet in huis hebben en bracht ze naar een ander adres. De geïnterviewde trof haar moeder uiteindelijk in gevangenis. Enige tijd later gingen ze naar het interneringskamp Westerbork. In het begin wist niemand van de geïnterneerden wat er met hen zou gaan gebeuren. Er heerste onrust en er gingen geruchten dat ze naar Rusland gestuurd zouden worden. De geïnterviewde zegt niet bang te zijn geweest en dat ze heeft geprobeerd in het kamp er het beste van te maken. Ondanks alles heeft ze ook veel plezier gehad. Ze zegt dat de Joodse bewakers haar beter behandelden, dan de Nederlandse bewakers. Ze werd na bijna twee jaar vrijgelaten. Vader van de geïnterviewde had bijna vijfentwintig jaar pensioen betaald, maar door zijn betrokkenheid bij de NSB werd het geld verbeurd verklaard. Moeder en haar kinderen bleven met niets achter. Het was een zware tijd. De geïnterviewde vindt het onterecht dat haar broertje, die in ’39 geboren is en zijn vader nauwelijks heeft gekend, zo heeft moeten lijden onder de strafmaatregelen van de overheid

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 19

De geïnterviewde werd in 1942 geboren. Zijn ouders zijn eind jaren ’30 lid geworden van de NSB. Zijn vader zag iets in een verenigd Europa. Hij hoopte dat dit een betere toekomst zou brengen met minder armoede en werkloosheid. In ’42 wilde zijn vader er niets meer van weten, maar er was geen weg terug. Hij is hierna nog een tijdje in Frankrijk aan het front als hospitaal soldaat gelegerd geweest. Moeder bleef in Overschie achter met haar twee kinderen, de geïnterviewde en zijn zuster.                     
Op Dolle Dinsdag vluchtte het gezin samen met een tante en oma naar Duitsland. De geïnterviewde herinnerde er zich er niet veel van, wel heeft hij later af en toe een nachtmerrie waarin beelden van deze periode naar boven komen. Het gezin vluchtte eerst naar Hannover, maar nadat de stad gebombardeerd werd, moesten ze wegens tekort aan eten en huisvesting ergens anders heen. In Hannover raakt de familie hem in de chaos kwijt. Hij is drie dagen zoek. Uiteindelijk vond zijn oma hem, klemzittend tussen het puin en met een aantal brandwonden op zijn benen. Ze gingen vervolgens per goederentrein naar Bremen, maar deze trein werd onderweg gebombardeerd. Het laatste stuk moest lopend worden afgelegd. Vanuit Bremen gingen ze uiteindelijk richting Drenthe. Het gezin kwam nog voor de bevrijding in Assen terecht. Ze konden terecht in een café van een ver familielid. Moeder beviel van een tweede dochter. Na de bevrijding werd het gezin door de BS opgepakt. Toen de geïnterviewde 3 jaar was werd hij samen met zijn oudste zusje naar interneringskamp Westerbork gebracht, terwijl moeder met de baby in een gevangenis in Meppel terecht kwam. Hij was er slecht aan toe. Hij was ondervoed en ziek. Hij en zijn zus kenden verder niemand in het kamp en werden naar een barak, waar alleen kinderen zaten, gebracht. Overdag waren er vrouwelijke verzorgers. ’s Nachts werden ze bewaakt door een stel mannen. Zijn zus vertelde hem later dat hij ’s nachts in een stalen kleerkast in de barak werd opgesloten. Wanneer hij de volgende ochtend weer uit de kast werd gehaald en zich bevuild had, moest zij hem in de kring naakt afspuiten. Dit was voor hem een traumatische ervaring. Ook wist zij te vertellen dat voeten kapot geslagen werden als er een poging werd gedaan om weg te lopen. Hij en zijn zus verbleven ‘vermoedelijk twee jaar’ in het interneringskamp en gingen daarna naar de omgeving van Gouda om op krachten te komen. Hier woonden zij een aantal weken bij een tante. In ’47 worden ze herenigd met moeder; ze gingen met z’n vieren op een zolderkamer bij haar ouders wonen. Het leek echter meer op een onderduik, omdat ze niet mochten laten merken daar in huis te zijn. Ook thuis is het niet makkelijk; moeder is vaak overspannen en verweet de geinterviewde van alles. Hij hoopte dat er verbetering zou komen als zijn vader werd vrijgelaten, maar dit viel tegen.                     
Iedereen lijkt te weten dat hij een kind van een NSB’er is, hij heeft het er niet makkelijk mee. Toch probeerde hij een normaal leven op te bouwen en het verleden te vergeten. Wanneer hij echter zelf een zoon krijgt, gaat het fout; alles komt weer naar boven en hij kreeg veel last van nachtmerries. Hij zocht hulp, maar wordt in eerste instantie niet serieus genomen. Bij de geboorte van zijn tweede kind, een dochter, verergeren de geestelijke problemen zich. Zo durfde hij niet meer in een autobus of trein te stappen.  Op een gegeven moment werd hij drie maanden opgenomen. Door de behandeling weet hij zijn verdriet eindelijk te uiten. Hierna begon een zoektocht naar wat er vroeger nu daadwerkelijk  is gebeurd. Hij is dan ongeveer vijfendertig. Hij kreeg weinig begrip van zijn familie, vooral als hij op een gegeven moment besloot te scheiden van zijn vrouw. Later kwam hij zijn huidige vrouw tegen en met haar gaat hij verder met zijn zoektocht. In de hoop eindelijk rust te krijgen. Hij maakt tekeningen van zijn nachtmerries en probeert zo een reconstructie te maken van zijn kindertijd in de oorlog. Ook het delen van zijn oorlogservaringen met anderen in Werkgroep Herkenning lijkt gunstig te werken

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 10

De geïnterviewde werd in 1947 geboren als enige kind in een boerengezin. Vader en zijn broer werden lid van Landbouw en Maatschappij, omdat ze hoopten op betere tijden. Moeder werd ook gevraagd lid te worden, maar ze had geen belang. Op een gegeven moment ging Landbouw en Maatschappij bijna naadloos over in de NSB. Vader van de geïnterviewde en zijn broer bleven ook tijdens de oorlog gewoon lid.             
In mei 1945 werden ze opgepakt en samen met een andere oom naar interneringskamp Westerbork gebracht. Moeder bleef op de boerderij met haar schoonmoeder achter. De boerderij werd niet onteigend. Er kwam een toezichthouder, die het bedrijf draaiende moest zien te houden. De omstandigheden in het kamp waren slecht. Er was weinig eten en nauwelijks verzorging. Eén van de ooms werd ziek en kwam te overlijden. Vader werd na enkele maanden vrijgelaten. De geïnterviewde werd na de oorlog geboren en weet eerst van niks. Wel merkt ze dat haar omgeving haar anders behandelde. Toen ze later het verhaal van haar ouders hoorde, was ze een tijdlang enorm boos op haar vader. 
Op latere leeftijd werd ze regelmatig geconfronteerd met het oorlogsverleden van haar ouders. 
Achteraf heeft ze er spijt van dat ze zo boos is geweest en dat ze er niet in alle redelijkheid  heeft geprobeerd erover te praten. Ze vind het onterecht dat mensen hun leven lang worden aangekeken door een politiek foute keuze van de ouders. De geïnterviewde wil haar dochter niet belasten met het oorlogsverleden van haar familie en heeft haar hier daarom nooit iets over verteld

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 21

De geïnterviewde is in augustus 1934 geboren in Amsterdam. Tijdens de Duitse bezetting in Nederland, begin 1943, komen hij en zijn moeder vanwege hun Joodse afkomst terecht in het doorgangskamp Westerbork. Hij wordt tijdelijk ontslagen en er volgt een lange periode van onderduik. Na een razzia wordt hij opgepakt en in het huis van bewaring in Zwolle gebracht, van waaruit hij voor een tweede maal naar Kamp Westerbork wordt gebracht. Dit is gelukkig na de spoorwegstaking. De treinen rijden niet meer. Er zijn nog maar achthonderd mensen in het kamp aanwezig. Hij wordt in het weeshuis opgevangen. Hij gaat een relatief rustige tijd in het kamp tegemoet en wacht de bevrijding af. Na de bevrijding blijft hij nog enkele maanden in het kamp.

Pas in juni 1945 wordt hij door zijn vader opgehaald en naar Amsterdam gebracht. Bij thuiskomst hoort hij van al zijn vermoorde familieleden. De geïnterviewde heeft een aanpassingsvermogen opgebouwd door de vele onderduikadressen en ook thuis in Amsterdam slaagt hij hierin. De problemen kwamen later. Doordat hij geleerd heeft zelfstandig te zijn, heeft hij moeite met het ouderlijk gezag en wordt hij bestempeld als een onhandelbaar kind. Hij wordt behandeld door allerlei dokters en psychiaters. Er worden tal van diagnoses gesteld, maar geen ervan heeft een link met de oorlog.

Hij wil niet meer omkijken. Hij heeft een enorme drive om vooruitgang te boeken. Zo doet hij in twee jaar zes jaar middelbare school. Hij heeft in zijn jeugd een slechte ervaring opgedaan met het delen van zijn oorlogservaringen. Hij besluit daarom maar te zwijgen.

Het feit dat hij van dichtbij het interneringskamp van de NSB’ers heeft meegemaakt, heeft geen verder gevolgen voor hoe hij later naar hen kijkt. Wel zegt hij dat kinderen van foute Nederlanders zich geen verwijten hoeven te maken, omdat zij er niet om gevraagd hebben in een NSB-gezin geboren te worden. Hij zegt dat ze in feite in hetzelfde schuitje zitten; ze zijn allebei oorlogskind

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 04

De geïnterviewde (1) werd op 2 maart 1921 geboren in een boerengezin in Oldendiever. Het zijn op dat moment slechte tijden voor de boeren. Haar vader had vertrouwen in Duitsland. Hij is echter geen lid van een partij. De geïnterviewde werkte  bij haar ouders op het bedrijf. Later kwam ze in de gezinsverzorging terecht. 
De geïnterviewde (2), haar man, werd op 17 januari 1921 geboren in Spier. Zijn ouders hadden een boerderij en de kinderen werken mee op het bedrijf. Ze leerden elkaar kennen tijdens het schaatsen. Ze werden verliefd en verloofden zich vervolgens. Tijdens de mobilisatie kreeg hij een oproep zich op 20 mei 1940 te melden in de Willem I Kazerne te Amersfoort. De meidagen gaan daarom aan hem voorbij. In 1942 kwam hij door de Arbeidseinsatz te werken op een groot landbouwbedrijf in Duitsland. Hij heeft het hier erg naar zijn zin, totdat het Duitse arbeidsambt langskomt en hem beval te gaan werken bij de LBGO. Hij kwam in de Oekraïne terecht. In januari ’44 kreeg hij zes weken verlof. Hij vertrok met de bedoeling niet meer terug te keren. Terug in Nederland, vroeg de commandant van de Landwacht in Beilen of hij bij de Landwacht wil komen. Hij weigerde en dook onder in het huis van zijn ouders. 
De geïnterviewde (1) en haar vader, broer en zus werden tien dagen na de bevrijding opgepakt en in een café in Diever vastgezet. Hier zaten ze ongeveer drie weken. Vervolgens werden ze met een vrachtwagen naar kamp Westerbork gebracht. Ze zou er dertien maanden blijven zitten. 
De geïnterviewde (2) werd na de bevrijding bij zijn ouderlijke huis opgepakt door een stel mannen uit Dwingelo en naar een kroeg in Spier gebracht. Vervolgens namen ze hem in een jeep mee naar een bos even buiten Spier en zetten hem tegen een ossenschuurtje aan. De mannen hadden een pistool en hij was bang te worden doodgeschoten, maar uiteindelijk gebeurde er niks. Daarna werd hij in een jeep naar de Brink in Dwingelo gebracht en door de menigte in elkaar geslagen. Een politieagent wist hem te behoeden voor verdere klappen en sloot hem op in een cel. De volgende ochtend werd hij naar het interneringskamp Westerbork gebracht. Hij zou er 23 maanden blijven vastzitten. 
Na hun gevangenschap kregen beide families hoge boetes. Respectievelijk elfduizend en tienduizend gulden. In die tijd een vermogen. Na zijn vrijlating trouwde hij met geïnterviewde (1). Ze zijn platzak en wonen in bij zijn ouders in Spier. Later betrok het echtpaar een ruilverkavelingboerderij in Wijster. Ze spraken regelmatig met elkaar en met hun kinderen over de oorlog en internering. Vooral de vernedering hebben ze als zeer zwaar ervoeren. Ze hebben later geen nare gevolgen ondervonden

Getuigen Verhalen, NSB'ers in Westerbork, Interview 16

De geïnterviewde werd geboren in een klein boerengezin met twee kinderen. Zijn grootvader werd in de jaren ’20 lid van de SDAP en had een sterke sociale inslag. De crisis, de berichten uit Duitsland en de verhalen van Mussert, overtuigden zijn grootvader, dat een betere toekomst alleen bereikbaar was met de NSB. De vader van de geïnterviewde ging rond 1930 naar Amerika om te kijken of daar een beter bestaan op te bouwen was. Hij keerde terug naar Nederland met Amerikaanse papieren en een ‘Return Permit’. In 1941 spoorde de grootvader zijn zoon aan zich aan te sluiten bij de NSB, omdat er volgens hem een groot risico was, dat hij opgepakt zou worden met zijn Amerikaanse papieren. De vader besloot ook lid te worden. De moeder van de geïnterviewde moet niks van de NSB hebben, maar met de angst dat haar man opgepakt of gearresteerd zou kunnen worden, liet ze hem zijn gang gaan. Na een jaar hield vader het echter voor gezien. Van de oorlog en de andere toestanden die op dat moment gaande waren, moet hij niets hebben. Hij vroeg grootvader hem uit te schrijven, maar deze heeft dat nooit gedaan. De geïnterviewde kan zich niet herinneren dat hij er in de oorlog mee geconfronteerd werd een kind van een NSB’er te zijn. Veel mensen bleken niet eens te weten dat zijn vader lid van de partij was. Hij vertelt dat hij in de oorlogsjaren ontdekte dat er een onderduiker in het hooivak van de schuur schuilde, maar dat hij er niet over mocht praten. Wie er ondergedoken heeft gezeten is hen onbekend. 
Als hij na de bevrijding op een dag uit school komt, blijkt dat zijn vader is opgepakt en in provisorisch kamp achter de oude zuivelfabriek in Roden is opgesloten. Hij bezocht zijn vader één keer. Het huis van de familie werd tot rijkseigendom verklaard. Vader werd ondertussen van Roden naar Westerbork gebracht. Volgens de geïnterviewde waren er goede mensen bij de BS, maar waren er ook zogenaamde ‘fanaten’ die de boel verziekten. Zo werd zijn grootvader, die in Nuis gevangen zat, door een BS’er doodgeslagen. De man die verantwoordelijk is voor de dood van zijn grootvader, werd hier nooit voor vervolgd. De moeder van de geïnterviewde ging af en toe met haar zus op bezoek in Westerbork. De kinderen gingen nooit mee. De geïnterviewde dacht dat ze zich schaamde voor het feit dat haar man gevangen zat in een interneringskamp. Tijdens zijn gevangenschap probeerde familie, buren en andere kennissen te bewijzen dat vader niets fout heeft gedaan. Uiteindelijk erkenden de autoriteiten in 1946 dat vader onschuldig was. Hij werd vrijgelaten. Wel kreeg hij een boete opgelegd. Deze werd later weer kwijtgescholden. Er kwam zelfs een schadevergoeding. Thuis wordt er nadien heel weinig over de oorlogsjaren gepraat

Bone disease in the field of CKD-MBD

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System

IUPUIScholarWorks

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System

Electronic Archiving System