Wyspa Jarki
stanowi bardzo wąską (50–100 m) kosę lub mierzeję, oddzielającą północny kraniec Bajkału od Angarskiego soru. Jest efektem
akumulacji osadów przynoszonych przez Kiczerę i Wierchnią Angarę, a także oddziaływania fal bajkalskich. Jest więc formą holoceńską,
zbudowaną z piaszczystych osadów rzecznych i jeziornych, które po wynurzeniu się nad poziom wody zaczęły być
modelowane przez wiatr. Rozwinęły się tu liczne formy wydmowe o wysokości niegdyś sięgającej do 10–12 m, których podstawę
stanowią dawne wały brzegowe. Praca przedstawia charakterystykę współczesnej rzeźby eolicznej tego obszaru, a przede
wszystkim zwraca uwagę na mechaniczne cechy piasków przewianych na tle utworów podłoża
