Najważniejsze, a zarazem inaugurujące niniejsze studium, słowo wypowiem, sięgając
wpierw do krótkiego fragmentu obyczajowej powieści, której zachowany autograf,
przechowywany jest obecnie w Bibliotece Litewskiej Akademii Nauk im. Wróblewskich w
Wilnie. Badacze kultury polsko-inflanckiej doskonale kojarzą cytowany urywek. Gdy
przyjdzie konieczność, opatrzą go właściwym przypisem lub krytycznym komentarzem. Z
pewnością wielu z nich, to właśnie Kazimierz Bujnicki, przywiódł na „prowincji zakąty”, do
dawnych Polskich Inflant. Nie jestem pewna, czy opiszę romantyczną literaturę tego „małego kraju” w sposób „trafny”, wszakże wybrałam dość „egzotyczny” obszar, który pod tym względem, nie został jeszcze szczegółowo zbadany. Nie posiadam nadto kompetencji „podróżo-pisarza”. Jednakże, nie „wypada” mi lekceważyć zaproszenia wystosowanego w 1841 roku przez słynnego nestora z Dagdy. Chętnie podejmę się więc tego nowego wyzwania. Zamierzam wyprawić się nad Dźwinę, na „małe drogi”. Za chwilę zaś spróbuję po krótce wyjawić powody, dla których skierowałam swe kroki ku zapomnianym albo nieznanym „traktom”
