U članku se razmatraju Foucaultovi tekstovi o seksualnosti, nastali u
vrijeme kada bujaju ideologije o seksualnom oslobođenju nadahnute
W. Reichom i H. Marcuseom, preplavljene psihoanalitičkom teorijom.
Svi oni neprestano govore o seksu da bi rekli kako se o seksu ne može
pričati jer ga potiskuju buržoaski moral, obiteljski i bračni uzori. Ako
nas je Freud od toga oslobodio, to je bilo mlitavo i konformistički. Seks
se pretače u diskurs, pa treba propitati govor i oblike naloga tog diskursa.
Foucaultova Povijest seksualnosti je povijest tehnika sebstva,
genealogija subjekta i modusa prema kojima se subjekt uspostavio u
osvit zapadne kulture. Foucault je pokušao odgovoriti otkuda etička
briga koja se, ovisno o trenutku, čini značajnijom ili manje značajnom
od moralne pažnje koja se poklanja drugim područjima individualnog
ili kolektivnog života? Ova njegova opsežna studija centrira se oko genealogije
želje, od klasične antike do prvih stoljeća kršćanstva. Pored
toga, u članku se komentiraju i religijski stavovi o seksualnosti, koji ne
utječu samo na vjernike nego se koriste da primoraju i druge ljude na
poštovanje ovih pravila življenja. Oni se uspostavljaju kao »prirodne«
istine, formalno odvojene od vjerskih predodžbi koje su ih stvorile
