Stable Love, Stable Life? The role of support and acceptance in relationship satisfaction of couples living with Menière’s disease.

Abstract

Samenvatting Achtergrond: De ziekte van Ménière is een chronische ziekte die bestaat uit drie symptomen: aanvallen van duizeligheid, tinnitus en gehoorverlies. De ziekte van Ménière kan stressvol en belemmerend zijn en raakt patiënten en hun partners. Patiënten en partners zijn onderling afhankelijk in hun relatie en ze ondersteunen elkaar in het omgaan met de ziekte van Ménière. Het bieden van ondersteuning kan door actieve betrokkenheid (actief praten met elkaar over problemen en het delen van gevoelens) of door beschermend bufferen (het vermijden van het praten over problemen en gevoelens). De hoofdvraag is hoe de ziekte van Ménière de levens van patiënten en hun partners beïnvloedt in hun relatie. We onderzochten hierbij de invloed van ondersteuning (actieve betrokkenheid en beschermend bufferen), kwaliteit van leven en acceptatie op de relatietevredenheid van patiënten en hun partners. Methode: In deze cross-sectionele studie ontvingen we 426 ingevulde vragenlijsten van patiënten en hun partners nadat zij waren benaderd door de Nederlandse Vereniging voor Slechthorenden (NVVS). In totaal werden 142 paren (142 patiënten en 142 partners) opgenomen in deze studie. Patiënten en partners vulden een vragenlijst in over relatietevredenheid, ondersteuning, acceptatie en kwaliteit van leven. Resultaten: We vonden dat patiënten en partners tevredener waren met hun relatie wanneer ze meer actieve betrokkenheid waarnamen van elkaar, dit gold voor vrouwelijke patiënten in het bijzonder. Beschermend bufferen had een geringe negatieve invloed op relatietevredenheid. Actieve betrokkenheid was vooral belangrijk bij mannelijke patiënten en vrouwelijke partners met een hogere mate van angst en depressie. Wanneer zij in dit geval meer actieve betrokkenheid waarnamen, dan waren ze ook tevredener met hun relatie. Acceptatie van de ziekte van Ménière was in staat om de negatieve invloed van een slechtere kwaliteit van leven en beschermend bufferen op relatietevredenheid van patiënten weg te nemen. Voor mannelijke partners was acceptatie eveneens belangrijk, want acceptatie kon gedeeltelijk de negatieve invloed van angst, depressie, slechtere vitaliteit en beschermend bufferen op de tevredenheid met hun relatie wegnemen. Acceptatie had geen invloed op relatietevredenheid van vrouwelijke partners. Actieve betrokkenheid was de sterkste voorspeller van relatietevredenheid en acceptatie was de op een na sterkste factor. Conclusie: Koppels zijn wederzijds afhankelijk in hun relatie en actieve betrokkenheid is voor alle groepen belangrijk. Vrouwen zien zichzelf meer dan mannen als wederzijds afhankelijk in relatie tot anderen. Voor hen is actieve betrokkenheid extra belangrijk. Het is belangrijk om specifieke behoeften van individuen te onderzoeken, want acceptatie was belangrijk voor patiënten en mannelijke partners, maar niet voor vrouwelijke partners. Voor koppels die problemen ervaren met de ziekte van Ménière is relatietherapie aan te bevelen want dit kan relatietevredenheid en leefomstandigheden verbeteren.