Dokumentu honen bidez, besteak beste, etengabeko zaintza suposatzen duen gizartea salatzeko praktika voyeurista bat jorratuko duen Sophie Calle artista dugu aztergai. Nahiz eta artista honen espresio artistikoa gaur egunera arte luzatzen den, Gradu Amaierako Lan hau, bere lehen artelanek jorratzen duten voyeurismo programatuaren inguruko analisian zuzenduko da; aurkeztuko diren bost artelanak 1979 eta 1983. urteen bitartean garatutakoak dira. Bere lana performance-aren praktika artistikoaren barruan egokituko du, geroago testu eta argazkien bidez arte kontzeptualean bihurtzen duena. Voyeurismo programatuari dagokionez, Sophie Calle espioi performatibo bat dugu. Eremu publiko eta pribatuaren inguruan ardura sakon bat erakutsi duen artista da, eta horrekin batera, ezezagunen mundu pribatuarekiko interesa. Haien bizitza pribatuan ikertu egiten du espioi bezala, jende hori jarraitu egiten du. Modu berean, jarraikorra izango da subjektu eta objektuaren arteko paper-trukea, honek garatzen duen esanahiaren inguruan ideia finko bat aurkeztuko duelarik. Izan ere, artea, errealitatearen errepresentaziotzat ulertu dezakegu, baina, modu berean, errealitatea errepresentazio bat ere bada. Sophie Calle-k errepresentazio hori modulatzea proposatuko du, hala, errealitate horren oinarriak bere onetik ateratzeko eta ondorioz, gertatutakoa erregistratu eta transformazio hori komentatzeko. Artista, nobela bateko pertsonaia antzekotzat aurkeztuko zaigu; guztiz pribatua den bizitza bat du, jendeari interesatzen ez zaiona. Aldiz, artistak interesgarria izan daitekeen beste intimitate bat proiektatuko du nahiz eta intimitate hau fikziozkoa izan daitekeen. Norberaren bizipen esplizituak sorkuntzarako lehengai bezala erabiltzen dituen aitzindarietako bat dugu Sophie Calle. Mendeetan zehar erabilpen hau mespretxagarria izan da, aldiz, gure artistak, lehengai hau arte bati erantzuten dion funtsezko objektuan bihurtuko du arte kontzeptualaren eremuan honi itxura emanez. Hortaz, bost lan hauen bidez, aurkeztutako artista frantziar hau gizarteak jokatzen duen modu berean jardun egingo da, hala ezezagunen bizitza pribatuan kuxkuxeatuz, eta hortaz praktika voyeurista bat planteatuz. Artistak, benetako espioi bat imitatuz, ez du zalantza ez lotsarik izango edozein lekutan ikerketa bat garatzeko, eta hala, bai tabernak, bai kaleak, bai hotelak eta bestelakoak aztertuko ditu. Artea eta bizitza batzen dituen adibide bikaina dugu Sophie Call
