Taha Toros Arşivi, Dosya No:38-40-Altan Erbulak.  Not: Gazetenin "Açık Pencere" köşesinde yayımlanmıştır

Aşık, Melih

Istanbul Sehir University Repository

•  ALTAN
I EMEK ki ayrılalı bir 
yılı buluvermiş. .
------ 'Hey Koca Altan
hey... Duvarlarımızda kari­
katürlerinle, odanın tepe­
sinden bizlere bakan o mü- 
tebessim ama hüzünlü,fo­
toğrafınla aramızdasın ta­
salanma... Sesin seslerimi­
zin arasında...
Her sabah kapıdan gi­
rerken “Herşey daha iyi 
olacak çocuklar, herşey 
daha iyi” diye seslenişin...
‘Vay anasını ne güzel
yapmışım” diye karikatü­
rünü övüşün...
“ Dünya beş yıl sonra 
bilgisayar dilini konuşa­
cak, dilsiz kalmayalım" di­
ye bilgisayar tuşlarında 
parmaklarını gezdirişin...
“Elli yıl sonra doğacak 
çocuklar bizim bugünkü 
kısır tartışmalara kıçın kı­
çın gülecek” diye serzeni­
şin...
Dünyanın en az karika­
tür çizen karikatürcüsü 
kimdir kimbilir... Ama en 
çok çizen karikatürcüsü 
Sevgili Altan'dı.. Çizer­
ken sevgili genç dostları 
tepesine tüner... Altan 
hem konuşur hem çizer... 
Altan kimseyi kırmaz.. 
Kimseyle kavga etmez, tar­
tışmaz ama “Gülünecek 
şeye gülmeyen adamı aya­
ğımın altına alır döverim” 
der... Altan’ın olduğu yer­
de gülmeyen adam olma­
yacağından ona dövecek 
adam kalmaz...
Sevgili dostu Halil Kı­
vanç bize gönderdiği not­
ta.
“Kavgasız, gürültüsüz, 
dedlkodusuz bir sevecen 
dünya nasıl mı olur? Altan 
Erbulak’larla dolu..." di-
Altan Erbulak'larla do­
lu sevecen ve barışçı bir 
dünya için çizdi durdu yü­
reğini hırpalayarak o... Kö­
tülükleri yapanların yanına 
bırakarak... iyilikleri iyi in­
sanlara armağan ederek. 
Dostlarının sevgisi o yüz­
den hep üstünde kalacak... 
O yüzden hep saygı ile anı­
lacak.
OLMAMA "TüftSUT
Ç e o Z A C A K G iH  l
"Sor bakalım küçük hanım
ILTAN'la son röpor­tajı geçen yıl 4 Ni­san ’da Ayşenur 
Dokurca yapmıştı... Özel 
Kültür Ortaokulu üçüncü 
sınıf öğrencisi Ayşenur 
Dokurca okul ödevi olarak 
yaptığı bu içten söyleşide 
bakın neler sormuş, ne ya­
nıtlar almış...
Al tan’la 
Ayşenur 
Dokurca.
1 İSAN’ın 4’ü idi ve 
ben o gün, erken- 
-—  den kalkıp Ali Poy- 
razoğlu Tlyatrosu’na git­
tim. Orada Altan Erbulak’ı 
görünce, onunla röportaj 
yapıp yapamayacağımı 
sordum. O da, “Tabii, sor 
bakalım küçük hanım” de­
di.
—“ Ne zaman ve nere­
de doğdunuz?”
—“11 Kasım 1929’da, 
Erzurum’da doğdum.”
—“ Nereden mezun ol­
dunuz?”
—“Güzel Sanatlar Aka­
demisi Resim Bölümü’n- 
den mezun oldum.”
—“Tiyatro sanatçısı ol­
mak nereden aklınıza gel­
di?”
—“Aile İçinde komik­
likler yapıyordum. Haldun 
Dormen beni görmüş. Ba­
na tiyatrocu olmayı önerin­
ce, ben de oldum.”
—“ Hiç tiyatro grubu 
ile turneye çıktınız mı?”
—“Hayır, ama haftaya
Kaç liraya 
cahil
B ABlÂLİ'ye geldiğim 1947 yılında doğan bir çocuk, bugün 
tamamı tamamına 40 yaş­
larında, kelli felli bir adam 
veya saygıdeğer bir hanım­
efendidir sanırım. Tersi de 
olabilir ama 40 yaşlarında 
olduğu bir gerçek.
Bu çevrede öğrendikle­
rimi dünyalara değişmem.
18 yaşındayım Ahmet 
Emin Yalman’ı tanıdığım­
da. Birimiz, koca “Vatan” 
gazetesinin sol köşesinde 
başyazılar yazıyor, öbürü
11 Kasım 1987
müzfyani ben) sağ köşesi­
ne günlük karikatürler çizi­
yorduk.
G ençlik günlerim de 
okumayı görev haline ge­
tirmiştim. Öğrenmeyi, da­
ha çok öğrenmeyi ve de 
hızlı öğrenmeyiamaçlamış, 
o büyük “farkı” kapatmayı 
kafama koymuştum. Ah­
met Emin Yalman, hep 
elimde bir kitapla yakalı­
yordu beni.
“Okumayı çok seviyor­
sun galiba?”
Almanya’ya gideceğiz.”
—“Tiyatro sanatçısı ol­
masaydınız, hangi mesle­
ği seçerdiniz?”
—“Pilot olmayı çok is­
terdim. Gözlerim iyi gör­
mediği için olamadım. Fa­
kat motorsuz uçaklara bi­
niyorum.”
— “ Gerçekleşmesini 
istediğiniz bir şey var mı?” 
—“ Evet, en çok ger­
çekleşmesini istediğim  
şey, kırmızı ışığın sönme­
si ve yeşil ışığın yanması­
dır.”
—“ En büyük hatanız?” 
—“12 yaşındayken, du­
varın üstünden atladığım­
da sağ elimin orta parma­
ğını incittim. Hâlâ o par­
mağımı bükemiyorum. Fa­
kat artık alıştığım için ka­
rikatür çizerken rahatsız ol­
muyorum.”
—“ Sorularım bu kadar. 
Teşekkür ederim.”
—“ Dur bakalım. Ayak­
kabımın numarasını sor­
madın.”
—“ Peki. Ayakkabı nu­
maranız kaç?”
—“39 numara.”
*  *  ★
Röportajdan sonra Al­
tan Erbulak beni “ Dünya­
lar” adlı oyununa davet et­
ti. Oyunu seyrettikten son­
ra hep birlikte yemeğe çık­
tık. Ali Poyrazoğlu, Duygu 
Ankara, Zerrin Sümer gibi 
diğer tiyatro sanatçılarının 
da bulunduğu yemekte 
çok güzel saatler geçirdim.
"Profession"
ILTAN’ın sevdiği bir 
yaşanmış Karadeniz*
------ 1öyküsü vardı...
Biri Karadenizli olan iki | 
şarkıcı konser vermek için 
Almanya'ya gidiyorlarmış, 
inişe yakın hostesler herke- \ T /  
se doldurmaları için birer form dağıtmış­
lar. Yolcuların adı. soyadı, yaşı, mesle­
ği, gezi amacı falan soruluyor formda. 
Bizim Karadenizli şarkıcı Almanca soru­
ları anlamıyor, yanındakinden kopya çe­
kiyor hafiften... Adını soyadını yazmış.
Sıra üçüncü soruya gelmiş... Soru yerin­
de “Professlon” diyor... Yani “meslek”... 
Karadenizli olmayan şarkıcı oraya 
şarkıcı” anlamında “Singer” yazmış... 
Bizim Karadenizli sormuş:
—Orada ne sorii ki garşılığında sin­
ger yazdın?
Öbürü hergele... Ciddi ciddi demiş ki: 
—Evdeki dikiş makinesinin markası­
nı soruyorlar...
Karadenizli elindeki kâğıttaki meslek 
hanesine “Zetina” yazıvermiş..
"Sevmenin ötesinde- 
yim, bir tutku bu,”
“Şimdiye kadar kimbi­
lir kaç lira harcamışsındır 
okumak için?”
Ben, “ ne biçim soru 
bu” dercesine aval aval ba­
karken, o “Bakın size ba­
şımdan geçmiş bir öyküyü 
anlatayım da dinleyin" de­
mişti.
“Bağımsızlık savaşı so­
nunda istiklal mahkemele­
ri kurulmuştu. Savaş sıra­
sında en ufak pürüzü görü­
lenler bile hemen yargıç 
karşısına çıkarılıyorlardı. 
İstiklal mahkemelerinde 
ise sadece iki karar vardı, 
ya ölüm, ya beraat.
“ O mahkemelerden  
ben de nasibimi aldım. 
Yazdığım bir yazı yüzün­
den önce Ankara’ya, zanlı­
ların toplandığı bir binaya 
götürdüler bizi. On-on-beş 
kişi kadar vardık odada. 
Her halinden ağa olduğu 
belli olan biri, gözlerini ba­
na dikmiş, öylece bakıyor­
du. Bir ara dayanamayıp 
şöyle eli ile hele gel gibi­
lerinden bir işaret yapıp 
sordu:
“Senl niye getirdiler 
buraya çocuk?"
“ Bir yazı yazdım gaze- 
eye de ondan."
“ Sen okur-yazar mı­
sın?”
“ Evet."
“Peki şimdiye kadar 
kaç para harcadın okuyup 
yazmak için?”
ilk orta, lise ve üniver­
site yaşamımı şöyle topar­
layıp, kafadan yaptığım bir 
hesapla yanıtladım soru­
yu: “Eh, olsa olsa 25-30 bin 
jira harcamışımdır.”
İdam istemi ile mahkeme­
lerin karşısına çıkacak 
olan ağa, gözlerini kısarak 
konuştu:
“Şimdi bütün bu bildik­
lerini UNUTMAK için kaç 
para verirsin?”
Dedim ya BabIâli'ye 
geldiğim yıl doğan bir ço­
cuk, bugün 40 yaşlarında. 
O günden bu güne neler 
öğrendim neler.
Öğrenmeseydim, bil- 
meseydim ne iyi idi. Oh, 
gel keyfim gel.
15 Mart 
1987
tarihindeki
yazısı...
İstanbul Şehir Üniversitesi Kütüphanesi 
Taha Toros Arşivi


Altan

http://earsiv.sehir.edu.tr:8080/xmlui/bitstream/11498/51171/1/001527009006.pdf

Altan

Abstract

Similar works

Full text

Available Versions

Istanbul Sehir University Repository