Peri-implant infections

Abstract

Peri-implantaire infecties vormen een risico voor de overleving en het succes op lange termijn van tandheelkundige implantaten. Doordat de positie van de implantologie in de algemene tandheelkundige praktijk steeds belangrijker wordt, is een continue toename van het aantal geplaatste implantaten zichtbaar. Het is daarom te verwachten dat er de komende jaren ook een toename in de prevalentie van peri-implantaire infecties te zien zal zijn. Dit benadrukt de noodzaak voor wetenschappelijk onderbouwde klinische richtlijnen voor de preventie en behandeling. Doel van dit proefschrift was het onderzoeken van epidemiologische en microbiologische aspecten van peri-implantaire infecties en het evalueren van het effect van diverse behandelprotocollen voor peri-implantitis. Aangetoond werd dat peri-implantitis niet vaak voorkomt gedurende de eerst 5 jaren na implanteren, maar na die periode wel. Peri-implantitis komt vaker voor bij rokers en patiënten met een voorgeschiedenis van parodontitis. Bepaalde bacteriën die geassocieerd zijn met parodontitis zijn ook geassocieerd met peri-implantitis. Het extraheren van elementen met een slechte (parodontale) prognose kan helpen om deze bacteriën te reduceren en kan kolonisatie van nieuwe implantaten met potentieel virulente bacteriën beperken/vertragen. Het schoonmaken van het implantaatoppervlak met chloorhexidine, na mechanische reiniging, leidt niet tot betere klinische resultaten van een chirurgische peri-implantitis behandeling. Factoren die wel invloed hebben op het behandelresultaat zijn: ervaring van het behandelteam, ernst van de aandoening en gedragsfactoren (roken, mondhygiëne). In het algemeen kan gesteld worden dat peri-implantitis lastig te behandelen is, zelfs met een chirurgische behandeling. Dit, gecombineerd met het vaak agressieve ziekteverloop van peri-implantitis, benadrukt de noodzaak van preventieve maatregelen