La dicotomía en las enfermedades mentales graves como la esquizofrenia: intervenciones familiares y estigma social

Abstract

Traballo de Fin de Grao en Medicina. Curso 2019-2020.Las enfermedades mentales continúan incrementando su prevalencia y provocando una importante pérdida en la calidad de vida de millones de personas. En las últimas décadas, las más severas como la esquizofrenia han experimentado una tendencia a la desinstitucionalización, lo cual supuso una mayor implicación del ámbito familiar en su cuidado. Como consecuencia, comenzaron a surgir tímidamente las intervenciones familiares en coadyuvancia al tratamiento farmacológico para su abordaje terapéutico. Estas trabajan con el sujeto y su entorno, proporcionándoles herramientas con las que adquirir habilidades que mejoren la convivencia con la enfermedad. El fin último es optimizar la calidad de vida de todos los miembros y promover la recuperación del paciente, tanto sintomática como funcional, para que pueda integrarse completamente en la sociedad. No obstante, surge una dicotomía entre el trabajo con las familias y el estigma asociado a la enfermedad mental: todo lo que se intenta restaurar mediante las intervenciones familiares es dañado por el complejo proceso de la estigmatización, que además se retroalimenta.As enfermidades mentais continúan incrementando a súa prevalencia e provocando unha importante perda na calidade de vida de millóns de persoas. Nas últimas décadas, as máis severas como a esquizofrenia experimentaron unha tendencia á desinstitucionalización, o cal supuxo unha maior implicación do ámbito familiar no seu coidado. En consecuencia, comezaron a xurdir timidamente as intervencións familiares como coadxuvante ao tratamento farmacolóxico para a súa abordaxe terapéutica. Estas traballan co suxeito e a súa contorna, proporcionándolles ferramentas coas que adquirir habilidades que melloren a convivencia coa enfermidade. O fin último é optimizar a calidade de vida de todos os membros e promover a recuperación do paciente, tanto sintomática como funcional, para que poida integrarse completamente na sociedade. Con todo, xorde unha dicotomía entre o traballo coas familias e o estigma asociado á enfermidade mental: todo o que se tenta restaurar mediante as intervencións familiares é danado polo complexo proceso da estigmatización, que ademais se retroalimenta.Mental disorders continue to increase their prevalence and cause a significant loss in the quality of life of millions of people. In recent decades, the most severe ones such as schizophrenia have experienced a tendency to deinstitutionalization, which meant greater involvement of household in their care. As a result, family interventions began to emerge timidly as a complement to drug treatment for therapeutic approach. They work with the subject and his environment, providing them with tools with which to achieve skills that improve coexistence with the disease. The goal is to optimize the quality of life of all members and promote patient recovery, both symptomatic and functional, so that it can be fully integrated into society. However, a dichotomy arises between working with families and the stigma associated with mental illness: everything you try to restore through family interventions is damaged by the complex process of stigmatization, which is besides fed back

    Similar works