از آنجائی که اعتقاد بر این است که راه رفتن مادر در جریان زایمان سبب کوتاه شدن مراحل زایمانی می‌گردد لذااین مطالعه نیمه تجربی به منظور بررسی تاثیر قرار گرفتن مادر در فاز فعال زایمان بر طول مدت مراحل زایمانی وآپگار نوزاد در بیمارستان هاجر شهرکرد در سال 1380 انجام شده است. واحدهای مورد پژوهش 100 نفرخانم اول زا بوده‌اند. معیار انتخاب واحدهای مورد پژوهش داشتن حاملگی ترم، تک قلو، نمایش جنین‌سفالیک و نداشتن هیچگونه ممنوعیتی جهت زایمان واژینال بوده است . در این مطالعه واحدهای مورد پژوهش در شروع فاز فعال زایمان مورد آمنیوتومی قرار گرفته و سپس به دو گروه خوابیده و متحرک تقسیم شده‌اند. طول مدت فاز فعال زایمان، مرحله دوم زایمان و آپگار نوزاد در دو گروه مورد بررسی قرار گرفته است .ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه، برگه ثبت اطلاعات، وزنه و متر بوده است. نتایج این مطالعه نشان می‌دهدکه بین طول مدت فاز فعال زایمان در دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد و این مدت در گروه متحرک کوتاه تر می‌باشد اما میانگین طول مدت مرحله دوم زایمان و آپگار نوزاد در دو گروه تفاوت معنی داری ندارد. باتوجه به نتایج پژوهش به نظر می‌رسد ممانعت از تحرک زائو در زایشگاه های ما امر قابل قبولی نیست و بر پیشرفت زایمان اثر سوء می‌گذارد و سبب طولانی شدن مدت زایمان می‌گردد. طبیعتاً طولانی شدن مدت زایمان نیز می‌تواند شیوع مسائلی نظیر خستگی مادر، عدم همکاری او و استفاده از اکسی‌توسین و غیره را درامر زایمان افزایش دهد.
