زمینه و هدف: لکنت زبان اختلالی حرکتی در جریان روان و پیوسته گفتار بوده که می تواند در شدت های مختلف بروز کند. بر اساس تجربیات بالینی اینگونه به نظر می رسد که پاسخ افراد دارای لکنت در گروه خفیف، متوسط و شدید به انواع شیوه های گفتار درمانی مشابه و یکسان نمی باشد. لذا هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی شیوه گفتار کشیده در درمان افراد دارای لکنت خفیف است. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 44 پسر 14-8 ساله (با میانگین سنی 9/1±8/10 سال) مبتلا به لکنت خفیف از بین جمعیت دانش آموزی مدارس پسرانه شهر اهواز به روش در دسترس انتخاب شدند. در گروه مورد 30 نفر تحت 20 جلسه گفتار درمانی فشرده با شیوه گفتار کشیده قرار گرفتند. در گروه شاهد 14 نفر بدون شیوه گفتار کشیده فقط جلسات مشاوره و کتابخوانی داشتند. نمرات شدت لکنت قبل، بلافاصله و 3 ماه پس از مداخله به وسیله نسخه سوم ابزار سنجش شدت لکنت (SSI-3) تعیین شده و به کمک آزمون های آنالیز واریانس مقادیر تکراری وt مستقل، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که در گروه مورد نمرات شدت لکنت، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (001/0PP) در صورتی که در گروه شاهد این اختلاف مشاهده نگردید (067/0=P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد شیوه گفتار کشیده روشی موثر و کارآمد در کاهش شدت لکنت پسران دارای لکنت خفیف بوده و همچنین ماندگاری و ثبات این شیوه درمانی در گفتار این افراد حتی تا 3 ماه پس از مداخله نیز وجود دارد
